Ξεθώριασε, νωρίς, το άστρο του “χρυσού παιδιού” της συριζαικής αριστεράς (καμία σχέση με το ΚΚΕ).
Πού είναι τα (καθημερινά) υμνητικά “ρεπορτάζ” για το “παιδί” που θα καθάριζε το “παλιό πολιτικό σύστημα”;
Πού είναι οι γλυκιές μελωδίες, που ακούγαμε κάθε μέρα από τα παπαγαλάκια, για το “παιδί που προσπαθεί”;
Πού είναι εκείνα τα θεϊκά “ρεπορτάζ για τον “ηγέτη Τσίπρα”;
Πού χάθηκαν οι αγιογράφοι-αρθρογράφοι, οι οποίοι “φιλοτεχνούσαν” με απαράμιλλη μαεστρία το προφίλ του ικανού και “άχαστου” ηγέτη;
Και τέλος πού χάθηκε όλο εκείνο το ασκέρι της διαπλοκής που μπαινόβγαινε στο Μαξίμου (ειδικά μόλις έπεφτε το σούρουπο) και συναγελάζονταν με το “χρυσό παιδί”;
Στάλιν, ζεις, εσύ μας οδηγείς!
Πώς να την αντέξει κι ο Αλέξης τέτοια περιφρόνηση; Από τις δόξες και τα μεγαλεία και τα κότερα, του έμειναν αμανάτι ο Πολάκης κι ο Καρτερός. Αντε κι ο Τζανακόπουλος. Αν κι εδώ που τα λέμε, τι τους χρειάζεται τους πολιτικούς (ο Θεός κι ο διάολος να κάνει πολιτικό τον Πολάκη), όταν έχει, σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, ως πολιτικό καθοδηγητή τον συνταξιούχο δημοσιογράφο και βασικό αρθρογράφο της κομματικής “Αυγής” Θανάση Καρτερό. Οι υπόλοιποι περισσεύουν!
Ωστόσο, δεν λείπουν οι γκρίνιες στην Κουμουνδούρου για τον “καθοδηγητή” Καρτερό. Γκρινιάζουν οι σύντροφοι και λένε διάφορα.
Όπως για παράδειγμα ότι ο Καρτερός “ευθύνεται” που κάθε τόσο ο Τσίπρας το τερματίζει σε γραφικότητα.
Λένε επίσης ότι ο Καρτερός είναι αυτός που τον “συμβουλεύει” να γίνει ακόμη πιο ακραίος και διχαστικός.
Και τέλος, τον Καρτερό “βλέπουν” ως “εμπνευστή” των επικοινωνιακών σόου που στήνει κάθε τρεις και λίγο ο Τσίπρας.
Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη θεωρία που συζητιέται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα λοιπόν με την ανάλυση των μουστερήδων της Κουμουνδούρου, ο Καρτερός είναι αυτός που θα “οδηγήσει” το “παιδί” (με τις παρωχημένες θεωρίες του) στην πολιτική άβυσσο.
Προσθέτουν, μάλιστα, ότι με τη νέα “στρατηγική” που ακολουθεί το “παιδί” θα έρθει αναπόφευκτα και η πολιτική του αποστρατεία. “Στη σύνταξη θα τον βγάλει ο Καρτερός”, λένε οι σύντροφοι του Τσίπρα.
Συμπερασματικά, μία ήττα, για τους συντρόφους του, ήταν αποδεκτή. Δύο ήττες ήταν και είναι πρόβλημα για τον ίδιο και δη μεγάλο. Τρίτη ήττα όμως δεν θα είναι ανεκτή και τότε αυτόματα αυτό θα σημάνει και το πολιτικό του τέλος. Διότι με τις σταλινικές εμμονές και πρακτικές του Καρτερού, τις οποίες κατά πως φαίνεται έχει “αφομοιώσει” πλήρως το “παιδί”, όχι εξουσία δεν θα ξαναδεί ο Τσίπρας, αλλά θα κινδυνέψει να χάσει και το κόμμα.
Περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα, που λένε και στα χωριά μας.
