Οι φίλοι μου που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές έχουν μπερδευτεί. Δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν «τραβάει»το κόμμα τους, ενώ η κυβέρνηση δεν έχει καλές επιδόσεις στη διαχείριση της πανδημίας, μετά την επιτυχία στο πρώτο κύμα, και ενώ εκτίθεται σε διάφορα μέτωπα: από την απώλεια του διαχειριστικού πλεονεκτήματος στις πυρκαγιές του Αυγούστου μέχρι τον αντιλαϊκισμό που επαγγέλθηκε (πχ. η διαγραφή χρεών των πανεπιστημιακών που ασκούν ελεύθερο επάγγελμα εξόργισε μέχρι και τον Γ. Φλωρίδη, ενώ η προτεραιότητα στις προσλήψεις οπλιτών προκαλεί θυμηδία).
Αλλοι αμφισβητούν τις δημοσκοπήσεις και αποδίδουν στη διαπλοκή με την ολιγαρχία το τόσο μεγάλο προβάδισμα της Ν.Δ. έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και την υπεροχή του Κυρ. Μητσοτάκη έναντι του Αλ. Τσίπρα, όπως καταγράφονται σε όλες τις μετρήσεις. Θεωρούν, δηλαδή, ότι τα ποσοστά «μαγειρεύονται»και στην πραγματικότητα υπάρχει αντικυβερνητική οργή που σε λίγο δεν θα κρύβεται.
Αναρωτιούνται γιατί το Μάτι κυνηγάει ακόμη τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ οι στάχτες από τη Βαρυμπόμπη δεν λέρωσαν το Μέγαρο Μαξίμου. Μετρούν τις γυναικοκτονίες που έγιναν επί Χρυσοχοΐδη και δεν ξεχνούν ούτε τον Λιγνάδη ούτε τον Φουρθιώτη, τους εκλεκτούς του Μαξίμου που προστατεύονται από τα #μμε_ξεφτίλες.
Αν τους πεις ότι ο Πιερρακάκης δεν είναι δεξιός και ο Τσακλόγλου είναι ικανός, θα σου δείξουν παλιές αναρτήσεις του Πλεύρη και μπορεί να ανασύρουν κανένα βίντεο του Αδώνιδος με νανογιλέκο. Και αν αναφερθείς στο ψηφιακό θαύμα που έγινε μέσα σε δύο χρόνια, θα σου πετάξουν στα μούτρα το «πόθεν έσχες»του Μητσοτάκη και της Μαρέβας, έχοντας αποστηθίσει τίτλους του Documento.
Οι συριζαίοι φίλοι μου είναι θυμωμένοι. Τους εκνευρίζει η απήχηση που (διαφημίζεται πως) έχει ο Μητσοτάκης στο Κέντρο, τους εξοργίζει το ΚΙΝΑΛ που δεν καταλαβαίνει ότι πρέπει να προσδεθεί στο άρμα του Αλέξη, τους ενοχλώ κι εγώ όταν τους λέω πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάει καλά γιατί δεν κάνει καλή αντιπολίτευση, δεν θέλει να αλλάξει, παρόλο που δεν είναι ένα κανονικό μεγάλο κόμμα με ρίζες στην αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό, στους παραγωγικούς φορείς.
Δεν είναι με τον Τσιτσιπά και με τη Σάκκαρη. Είναι με τον Αντετοκούνμπο. Και παρακολουθούν πολύ προσεκτικά τις αναρτήσεις του Αντώναρου, παρόλο που έχει πέσει έξω στις προβλέψεις του για τον χρόνο των εκλογών.
Τρελαίνονται με την υποκρισία της κυβέρνησης: Δεν τους αφήνει ο Σαμαράς να κουνηθούν στα ελληνοτουρκικά και παριστάνει ο Δένδιας τον τουρκοφάγο. Δεν φέρνουν τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία στη Βουλή, αλλά στηρίζουν την ενταξιακή της πορεία. Ηρωες οι γιατροί και οι νοσηλευτές του ΕΣΥ, αλλά τους κόβουν τον μισθό αν δεν εμβολιαστούν. Μεταρρυθμιστές υποτίθεται, αλλά μεταρρύθμιση λένε τη βάση εισαγωγής για να στέλνουν τα παιδιά του κοσμάκη στα κολέγια. Και αύξησαν τον κατώτατο μισθό μισό ευρώ τη μέρα, γιατί τα δικά τους παιδιά θα δουλέψουν στην επιχείρηση του μπαμπά, οπότε δεν τους νοιάζει. Αυτά λένε οι συριζαίοι φίλοι μου.
Είναι σίγουροι ότι έρχεται κοινωνικό ολοκαύτωμα. Βλέπουν μπροστά μεγάλη φτώχεια και ανησυχούν για την ανθεκτικότητα της δημοκρατίας μας. Θεωρούν τον Μητσοτάκη νεοφιλελεύθερο και λίγο Ορμπαν. Εντάξει, λόγω πανδημίας παραδέχονται ότι δεν εφάρμοσε την κρυφή ατζέντα του, αλλά όταν του το επιτρέψει η συγκυρία, και δημόσιους υπαλλήλους θα απολύσει και όλα θα τα ιδιωτικοποιήσει. Καλά, την ακροδεξιά στροφή την κάνει από τώρα, με τα pushbacks για τα οποία δεν μιλούν οι «πετσωμένοι»
Για τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ καταλαβαίνουν ότι ήταν λάθος. Είχε τους λόγους του ο Τσίπρας που αγκαλιάστηκε με τον Καμμένο, για να πολεμήσουν το μνημόνιο, αλλά μετά χάλασε η φάση. Και βέβαια, καλό θα ήταν να γίνει αυτοκριτική, αλλά μήπως έκανε αυτοκριτική η Ν.Δ. για τη χρεοκοπία ή για τις Πρέσπες;
Οχι, δεν είναι με την «Ομπρέλα» Τους αρέσει ο Τσακαλώτος, σέβονται τον Βούτση, καλά τα λέει και ο Φίλης, θέλουν αριστερή στροφή, αλλά αριστερή στροφή προς το Κέντρο, όπως το ‘πε ο Αλέξης. Δεν είναι σαφές πώς γίνεται αυτό, αλλά θα ξέρει ο πρόεδρος. Πήγε το κόμμα από το 3% στην κορυφή του Ολύμπου, δεν γίνεται να μην ξέρει.
Κάποιοι άλλοι συριζαίοι φίλοι μου, όμως, είναι λυπημένοι. Δεν φωνάζουν, δεν βρίζουν, δεν κάνουν οργισμένες αναρτήσεις, δεν βρίσκονται σε πόλεμο. Δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν έγινε ένας θαρραλέος απολογισμός των αιτίων της εκλογικής ήττας, από τον ερασιτεχνισμό της διακυβέρνησης μέχρι το ύφος εξουσίας, ούτε γιατί ασκείται μια αντιπολίτευση του «όχι σε όλα»χωρίς να αναγνωρίζονται τα θετικά και να αναδεικνύονται με αξιοπιστία τα αρνητικά. Δεν ελπίζουν στην ανανέωση γιατί πιστεύουν ότι οι «βαρόνοι»θα δώσουν μάχη για να διατηρήσουν την επιρροή τους στο κόμμα και πια έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους και στον Τσίπρα, γιατί θεωρούν ότι το 2012 τον σήκωσε το κύμα του αντιμνημονίου και δεν ξέρει –ούτε θέλει να μάθει–πώς να κερδίσει εκλογές χωρίς αναμπουμπούλα στις πλατείες. Το χάρισμά του στην επαφή με τον κόσμο τούς φαίνεται πια πολύ λίγο για να κάνει το κόμμα εναλλακτική δύναμη εξουσίας και αναρωτιούνται γιατί δεν έχει σοβαρό επιτελείο.
Εχουν κουραστεί δυο χρόνια να δέχονται ερωτήσεις από συνομιλητές τους για τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκεί να λένε ότι κάνουν την τρίχα τριχιά οι αντι-ΣΥΡΙΖΑ και φουσκώνουν κάθε διαφωνία των «ομπρελαίων»για να υπονομεύσουν τον πρόεδρο. Ούτε βάζουν τελεία στη συζήτηση αν πουν ότι ο Πολάκης δεν εκφράζει την Κουμουνδούρου. Μια ο Φίλης, μια ο Τσακαλώτος, όλοι κάτι λένε που ρίχνει λάδι στην αντι-ΣΥΡΙΖΑ φωτιά και δίνει τροφή στους αντιπάλους να περιγράφουν το κόμμα σαν ασκέρι ατάκτων. Αλλά όταν η Γιαννάκου και η Κεφαλογιάννη καταψηφίζουν τον νόμο για τη συνεπιμέλεια, είναι Τρίτη. Και όταν ο Νικήτας τούς «τη λέει»για τους σημιτικούς στο Μαξίμου, είναι Τετάρτη.
Εχουν κουραστεί και με την ατολμία του αρχηγού. Μα τον Κοντονή βρήκε να διαγράψει; Τόσους άλλους που τον εκθέτουν κάθε τρεις και λίγο δεν τους βλέπει; Και πού είναι τα νέα πρόσωπα; Οι τεχνοκράτες; Οι άφθαρτοι; Ολο τους φέρνει και όλο στον δρόμο είναι.
Εννοείται ότι είναι φουλ αντιδεξιοί. Ούτε γοητεύονται από το ΚΙΝΑΛ. Αλλά νομίζουν ότι μια ώσμωση ανάμεσα στα δύο κόμματα θα είχε αμοιβαίο όφελος, γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε τεχνογνωσία και το ΚΙΝΑΛ φρεσκάδα.
Αυτοί οι συριζαίοι φίλοι μου έχουν κάνει το εμβόλιο και θέλουν την ησυχία τους. Ανησυχούν για τις ανατιμήσεις αλλά δεν θεωρούν πως φταίει η κυβέρνηση, γιατί βλέπουν τι γίνεται στις άλλες χώρες της Ε.Ε., θέλουν μείωση εξοπλισμών αλλά τους άρεσε η ελληνογαλλική συμφωνία. Και εύχονται να πέσουν τα κρούσματα και να αντέξει το ΕΣΥ, ακόμη και αν αυτό βγει σε καλό του Μητσοτάκη. Ετσι κι αλλιώς, καλύτερα να αργήσει η δεύτερη φορά. Αν έρθει.
* Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας.
Πηγή: kathimerini.gr
