Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ποτέ η εξέλιξη της ανανεωτικής αριστεράς και του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού, σήμερα η κατάστασή του τείνει να μετατραπεί σε ένα κωμικοτραγικό δράμα. Όχι ότι πριν από τον Στέφανο Κασσελάκη τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο Αλέξης Τσίπρας συνεργάστηκε με τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ, ενώ ήταν ο ίδιος που ως πρωθυπουργός εξυμνούσε έξω από τον Λευκό Οίκο τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ο Στέφανος Κασσελάκης βρέθηκε στην παρέλαση της Νέας Υόρκη, έβαλε την κορδέλα του επίσημου καλεσμένου, παρέλασε –όχι με στολή αυτήν τη φορά– και πιο πριν έψαλε το «Πιστεύω» στην Αρχιεπισκοπή κατά την επίσημη δοξολογία προκαλώντας παραζάλη –ντουβρουτζά επί το λαϊκότερον– στα στελέχη, τα μέλη και κάποιους παλιούς φίλους του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Θανάσης Καρτερός τα είπε όλα στο άρθρο του. Μόνο που δεν είναι ο Στέφανος Κασσελάκης η μοναδική αιτία για την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα χωρίς συνοχή, χωρίς καμία συγκεκριμένη βάση και, κυρίως, χωρίς μια συγκεκριμένη δικαιολογία βρέθηκε από το 4% στο 36% και στις καρέκλες της εξουσίας με τη βοήθεια φυσικά του Πάνου Καμμένου. Το γεγονός πως ούτε στις πρώτες εκλογές του 2015 ούτε στις δεύτερες έτυχε αυτοδυναμίας ίσως και να μην είναι τυχαίο.
Με μοναδική συγκολλητική ουσία την εξουσία. Με ψηφοφόρους δανεικούς από το ΠΑΣΟΚ και κάποιους από την Αριστερά, έφτασε να κυβερνήσει πατώντας σε μια οργή και σε μια αγανάκτηση που καλλιέργησε έντεχνα και στη συνέχεια εργαλειοποίησε στο έπακρον. Ίδια με αυτήν που τώρα προσπαθεί να επαναφέρει στον πολιτικό βίο της χώρας, αδυνατώντας μια ακόμη φορά να καταθέσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και προτάσεις για την επόμενη ημέρα της χώρας.
Το γεγονός ότι στο τιμόνι του βρίσκεται σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης επίσης δεν είναι τυχαίο, ανεξάρτητα από το αν στηρίχθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίο αποχώρησε ντροπιασμένος μετά από 5 ή 6 –χάθηκε ο αριθμός– συντριπτικές ήττες. Απολιτίκ, χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία. Λίγο δεξιά λίγο αριστερά –και πάρ' το προς το κέντρο για να μη βρεις– δεν λέγεται πολιτική πυξίδα, σίγουρα δεν περιλαμβάνει κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τα έχουν χαμένα. Δεν ξέρουν τι πρέπει να υποστηρίξουν. Τη μία ημέρα βγαίνουν και βρίζουν μέσα από τα συριζοτρόλ αλλά και επωνύμως την κυβέρνηση και την κυβερνώσα παράταξη, την άλλη –αν όχι την ίδια– βγαίνει ο Στέφανος Κασσελάκης και τους αδειάζει. Έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει «ιερή συμμαχία» το ΝΑΤΟ, να δηλώνει πλήρη ταύτιση με τον πρόεδρο των ΗΠΑ ως προς το θέμα του Ιράν και να επικρίνει αυτούς που για τους Συριζαίους αποτελούσαν πάντα ινδάλματα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι συριζαίοι που κόπτονται για τα δικαιώματα των γυναικών δεν βγάζουν λέξη για τις μπούρκες και για όσα υφίσταται ο γυναικείος πληθυσμός κάτω από τους ισλαμιστές.
Τα όσα έγραψε ο Θανάσης Καρτερός στο άρθρο του στην «Αυγή» αντικατοπτρίζουν μια πραγματικότητα. Τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που έμειναν και στις εκλογές του 2023 γυρίζουν την πλάτη στο κόμμα και τον πρόεδρό τους. Περίπου οι μισοί. Αυτό άλλωστε καταγράφηκε και από την προσέλευση για την ψηφοφορία για την ανάδειξη υποψήφιων ευρωβουλευτών με τους αριθμούς να είναι αμείλικτοι για τον… αδιαμεσολάβητο πρόεδρο.
Στο Διαδίκτυο τώρα τα τρολ δεν ξέρουν τι να κάνουν. Δεν είναι λίγοι αυτοί που περιμένουν και μερικές ώρες πριν αντιδράσουν αφού δεν ξέρουν τι θα τους σκάσει ο Στέφανος Κασσελάκης. Και ναι λειτουργούν εμμονικά και δείχνουν έναν… επαγγελματισμό, όμως πλέον πηγαίνουν συνέχεια… κουβά και καθίστανται γραφικοί. Μάλλον γραφικότεροι απ' ό,τι στο παρελθόν και δεν έχουν και μεγάλα περιθώρια. Μέχρι και… παρέλαση ως φαντάρος 15 ημερών έκανε, αν είναι δυνατόν, ίσωμα τα έκανε όλα για τους ανθρώπους που έβριζαν και ζητούσαν να σταματήσουν οι παρελάσεις.
Το μόνο βέβαιο είναι πως το Διαδίκτυο δεν είναι η κοινωνία. Και η μεταξύ τους αναπαραγωγή κάποιων θεμάτων δεν βρίσκεται ανταπόκριση έξω από τον μικρόκοσμό τους. Ίσως αυτό το αντιληφθούν εκ νέου με οδυνηρό τρόπο όπως στις εκλογές του 2023, τότε που ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μπροστά με 4% διαφορά (βλ. Παύλο Πολάκη και λοιπούς πληκτρολοφόρους).
