Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετράει μερικά 24ωρα και κάποιοι άρχισαν νωρίς την κριτική ως προς τις επιλογές κάποιων προσώπων. Ευτυχώς για τους ίδιους χαμηλόφωνα. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, πόσο μάλλον στη Νέα Δημοκρατία που ως μεγάλο σόι που είναι, όλοι έχουν άποψη και μάλιστα επιμένουν ότι είναι η σωστή.
Του Χάρη Παυλίδη
Αλλά, σε κάθε περίπτωση αυτά τα έχουν οι φιλελεύθεροι, κι εδώ που τα λέμε καλά κάνουν και τα έχουν. Θα ήταν άκρως προβληματικό αν δεν τα είχαν. Για σκεφθείτε, όμως, στο όνομα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού πόσα στόματα έχουν συμβάλει στον πολιτικό διάλογο δια της εκκωφαντικής σιωπής τους;
Ωραία είναι όλα αυτά για να συζητάμε και σε δουλειά να βρισκόμαστε, αλλά κάποιος πρέπει να πάρει αποφάσεις και να επιλέξει τους καλύτερους, ή τέλος πάντων αυτούς που εκείνος θεωρεί καλύτερους για να κάνουν τη δουλειά. Πέραν, όμως, αυτού η κριτική τελειώνει εκεί που αρχίζει κανείς να σκέφτεται ποιοι την κυβερνούσαν πριν από μερικά 24ωρα και πριν επιλέγησαν να την κυβερνήσουν στα επόμενα 4 χρόνια. Και μόνο στη σκέψη δηλώνει παρούσα η εφίδρωση, αφού η εικόνα που έρχεται εισβάλει βίαια στο μυαλό και παραβιάζει τα όρια της λογικής. Και ασφαλώς δεν αναφέρομαι στην αισθητική πλευρά της εικόνας, που ούτως ή άλλως προκαλεί από μόνη της γέλια και κλάματα. Αλλά για την ποιοτική διαφορά που συγκριτικά είναι χαοτική.
Όσο πιο απλά γίνεται, όταν αρχίζει η κριτική στα πρόσωπα της κυβέρνησης Μητσοτάκη του τύπου «ο τάδε θα ήταν καλύτερος από τον δείνα, γιατί ο δείνα δεν έχει κομματικά χιλιόμετρα», ή «είναι τεχνοκράτης αλλά ξέρει από πολιτική;», σου έρχονται στο μυαλό «πολιτικοί» τύπου Πολάκη και χωρίς δεύτερη σκέψη κάνεις το σταυρό σου και με ανακούφιση ψυθιρίζεις: «Θεέ μου από τι γλυτώσαμε». Και εν συνεχεία έρχεται μια δεύτερη σκέψη: «Γλυτώσαμε;». Το ερώτημα ως οιονεί απειλή είναι αυτό που δίνει στο νέο και καινοτόμο κυβερνητικό σχήμα χρόνο ώστε να απαντήσει: Γλυτώσαμε! Αυτή, όμως, η κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και αφού γλυτώσαμε πρέπει να μάθουμε, και μάλιστα σύντομα, από τι και ποιους γλυτώσαμε. Όχι τίποτα άλλο, αλλά η συναίνεση δεν είναι ως έννοια φιλική στο ΣΥΡΙΖΑ.
