Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός, περίσσεψαν οι αναλύσεις και καταγράφηκαν οι προοπτικές, να δούμε κι εμείς τι συμπεράσματα βγάλαμε από το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙΝΑΛ, του ΠΑΣΟΚοΚΙΝΑΛ.
Παρήλασαν και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, δηλαδή ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου. Εκεί και ο πρώην αντιπρόεδρος και συγκυβερνήτης του Σαμαρά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που επανέρχεται στην πολιτική, ενώ υποτίθεται ότι δεν ήθελε πλέον. Τραβάτε με κι ας κλαίω. Ολα αυτά σημαίνουν μία εσωτερική συσπείρωση, δηλαδή βρέθηκε στο Τάε κβον ντο το «όλον ΠΑΣΟΚ», πλην εκείνων που είχε ήδη πάρει το γνωστό ερυθρό βυτιοφόρο.
Βρέθηκε εκεί και η Βάνα Μπάρμπα. Πώς να μην πάει μπροστά το κόμμα αυτό; Εχει Μπάρμπα στην Κορώνη…
Η αύξηση της συσπείρωσης στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, όπως έδειξε και η πλέον πρόσφατη δημοσκόπηση, αποτυπώνει ακριβώς αυτό το πνεύμα για να ξεκινήσει μια καινούργια πορεία, με τα παλαιά βέβαια υλικά. Και ασχέτως του τι παρελθόν κουβαλάει το ΠΑΣΟΚ και η άλλη του μορφή, το ΚΙΝΑΛ, εν τούτοις τα πάντα αξιολογούνται συγκριτικά. Είναι ένα κανονικό αστικό κόμμα και δεν έχει σχέση με τους κατσαπλιάδες που ρύθμιζαν τα πάντα στο μυαλό τους με έναν νόμο και ένα άρθρο.
Μου χάλασαν βεβαίως το κέφι κάτι αφίσες με τον ιδρυτή του κόμματος, τον Ανδρέα, στον οποίον πιστώνεται η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και η απονομή συντάξεων ακόμη και σε αγέννητους στον πόλεμο, αλλά έτσι ήταν ο Μεγάλος. Κουβαρντάς. Πιστώνεται αυτό αλλά και χρεώνεται με τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Επί ΣΥΡΙΖΑ θα θυμόμαστε την kolotumba και επί Ανδρέα το «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα».
Και επειδή αναφέρθηκα κομψά στο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, θα θυμίσω αυθεντικό περιστατικό για τις δημόσιες υπηρεσίες που είχε «φιλοτεχνήσει» το πράσινο κόμμα, υπό την επίβλεψη του Μεγάλου.
Ταλαίπωρος ιδιωτικός υπάλληλος με κατάκοιτο πατέρα, και με επισήμως ανεγνωρισμένη την αναπηρία του, επιχειρεί απεγνωσμένα επί ENAΝ ολόκληρο μήνα να επικοινωνήσει με το IKA, στο οποίο υπάγεται ο ασθενής πατέρας, για επείγον συνταξιοδοτικό ζήτημα. Επιτέλους, μετά τη συμπλήρωση του μηνός των άκαρπων τηλεφωνημάτων, στα οποία κανένας δεν απαντά, σηκώνει το τηλέφωνο κάποιος υπάλληλος του Ιδρύματος. Εμπλεος χαράς ο ενδιαφερόμενος, του λέει: «Επιτέλους, σας βρήκα»!
O υπάλληλος απαντάει στον εμβρόντητο ασφαλισμένο: «Είστε πράγματι τυχερός, διότι σήμερα απεργούμε και γι’ αυτό μπορούμε και σηκώνουμε το τηλέφωνο, διότι όταν έχουμε επισκέπτες έχουμε πολλή δουλειά και δεν το πιάνουμε όταν χτυπάει»!
«Ωραία», ανταπαντάει ο ασφαλισμένος. «Εχω αυτήν την περίπτωση του πατέρα μου… Μπορείτε να με εξυπηρετήσετε;»
«Οχι», είναι η απάντηση του υπαλλήλου, «διότι σήμερα απεργούμε και δεν δουλεύουμε»!
Αυτά συνέβαιναν επί ΠΑΣΟΚ και αφόρητου συνδικαλισμού, τον οποίον το κόμμα είχε επιτηδείως καλλιεργήσει.
Εν πάση περιπτώσει, θα είμαι μεγάθυμος και θα ευχηθώ τα καλύτερα στους πράσινους (δεν εννοώ τον Παναθηναϊκό, για τον οποίο ούτως ή άλλως έπιασαν οι ευχές). Ομως δεν μπορώ να καταλάβω κάτι. Αυξήθηκε η συσπείρωσή τους. Το ισοζύγιο αυτών που φεύγουν προς άλλα κόμματα και κυρίως προς τη ΝΔ έναντι αυτών που εισέρχονται στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι θετικό υπέρ του κόμματος. Παρ’ όλ’ αυτά καταγράφει χαμηλότερο ποσοστό στην πρόθεση ψήφου σε σχέση με προηγούμενη δημοσκόπηση. Μυστήριο…
Nα γιατί αγαπώ τους Γάλλους. Πρώτον, διότι λένε πολλά χωρίς να λένε τίποτε. Και, δεύτερον, έχουν αναγάγει την παπαρολογία σε φιλοσοφική επιστήμη. Μόνο Φουκό να διαβάσεις φτάνει. Θαυμάστε όμως επιχειρηματολογία κατά της Τουρκίας και της ευρωπαϊκής της πορείας. Υπογραμμίζουν, εδώ και χρόνια:
Η Τουρκία έχει έναν ρόλο ιστορικό να παίξει στη Μέση Ανατολή. Στο πλαίσιο αυτό, δεν θα έπρεπε να μπει στην Ευρώπη. Οπως η Γαλλία την περίοδο του Διαφωτισμού συνέβαλε στην προώθηση των ουμανιστικών αξιών και της δημοκρατίας στην Ευρώπη, έτσι και η Τουρκία, με τις κοσμικές αρχές της και τον εκσυγχρονισμό της, μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Αν, αντιθέτως, η Τουρκία ενωθεί με τη Δυτική Ευρώπη, δεν θα είναι αξιόπιστη στον ρόλο της έναντι των αδελφών κρατών. Και μέσα στο πνεύμα αυτό θα πρέπει η Ευρώπη να βοηθήσει την Τουρκία… Δηλαδή, να μην τη βάλει στους κόλπους της!
Φοβεροί αυτοί οι Γαλάτες…
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
