“Μα το αίμα μου το φλογερό δεν το ’δινα κι’ αν μου’ διναν όσο κι’ αν θέλουν χρήμα, γιατί κυλάει δυνατό καθώς γαλάζιο κύμα».

CH’IU TSING, 1874 – 1907”

[Απόδοση: Όμηρος Μπεκές].

tomanifesto.gr manifesto to manifesto manifesto gr manifesto.gr tomanifesto manifestogr μανιφεστο manifesto news efimerida manifesto eidhseis to manifesto eidiseisΗ νέα Βουλή χωρίς τον Ευάγγελο Βενιζέλο

Γράφει ο Γιάννης Γ. Ζαφειρόπουλος

Η δημιουργία την 1 η Οκτωβρίου 1949 της «Νέας Κίνας» από τον Μαο Τσετουνγκ και τις προοδευτικές λαϊκές δυνάμεις της Κίνας που επικράτησαν στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο – δημιουργώντας έτσι τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας – υπήρξε αναμφισβήτητα ένα από τασημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας στον 20 ο αιώνα.

Η φετινή επέτειος – σταθμός στην ιστορία της Κίνας σκιάζεται δυστυχώς από τις λαϊκές διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κόνγκ που αντιμετωπίζονται – πολλές εβδομάδες τώρα – με βίαιο τρόπο από τις κατασταλτικές δυνάμεις τάξης. Είναι όμως απαραίτητο να αποτιμάται ορθά το πολιτικό περιεχόμενο των αιτημάτων των πολιτών του Χονγκ Κόνγκ και να μη αντιμετωπίζονται με βαναυσότητα που ανατρέπει τη λογική δημοκρατική αναλογία που πρέπει να διακρίνει τις επεμβάσεις των δυνάμεων καταστολής απέναντι σε διαμαρτυρόμενους πολίτες. Όμως τα γεγονότα του Χονγκ Κόνγκ δεν μπορεί και δεν πρέπει – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – να συνδέονται με τα αιματηρά γεγονότα της 4 Ιουνίου 1989,όταν ο μεταρρυθμιστής ηγέτης της Κίνας Ντενκ Χσιάο Πινγκ συνέτριψε με τα τανκς, στην Πλατεία Τιενανμέν, τις δημοκρατικές διαμαρτυρίες των φοιτητών. Διαφορετικές ιστορικές συγκυρίες – τότε και σήμερα-, διαφορετικά και πλέον σύνθετα – πολύπλοκα τα διακυβεύματα…

Αυτό σημαίνει ότι η επανάληψη της «μεθοδολογίας Τιενανμέν» στο Χονγκ Κονγκ μόνο τους αντιπάλους ή/και τους εχθρούς της Νέας Κίνας εξυπηρετεί: «βούτυρο στο ψωμί τους»! Η ιστορία της Κίνας ανά τους αιώνες υπήρξε μεστή επιτευγμάτων αλλά και τραγωδιών. Στον 20ο αιώνα διαμορφώθηκαν οι συνθήκες απαλλαγής της Κίνας από το αυτοκρατορικό διεφθαρμένο παρελθόν της χάρη στην τεράστια συμβολή του «ηγέτη της κινεζικής δυτικοποιημένης αστικής τάξης της διασποράς» Σουν Γατσέν [1986 – 1925] ο οποίος μετά την ανατροπή της μοναρχίας το 1912 μετονόμασε το κόμμα του σε Κούομιντανγκ [GMD] καιμετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ανέπτυξε σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση.

Το 1921 παράλληλα με την GMD ιδρύθηκε στη Σαγκάη το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα [ΚΚΚ], στην ίδρυση του οποίου συμμετείχε και ο Μάο Τσετούνγκ. Μετά το θάνατο του Σουν Γατσέν το 1925 ανήλθε στην ηγεσία της GMD ο Τσανγκ – Καϊσέκ και το 1928 κατέλαβε το Πεκίνο θέτοντας υπό τον έλεγχό του «ολόκληρη την Κίνα, νοτίως του Μεγάλου Τείχους». Οι δύο ηγέτες, ο Τσανγκ Καισέκ ως πρόεδρος της GMD και ο Μάο Τσετούνγκ, ως υποδιευθυντής προπαγάνδας της GMD συνεργάστηκαν ως το 1927 «υπό την πίεση του Στάλιν με στόχο την επανένωση της Κίνας».

Η επίθεση της Ιαπωνίας εναντίον της Κίνας και η σφαγή στο Νανκίνγκ [1937] παρά την υπόσχεση συνεργασίας της GMD και του ΚΚΚ, έδειξε στον Μάο Τσετούνγκ πως έπρεπε να επιτείνει την προσπάθεια ιδεολογικής αναβάθμισης και αυστηρότερης οργάνωσης του ΚΚΚ καθώς και της αγωνιστικής κινητοποίησης των αγροτών και εργατών χωρικών της υπαίθρου. Με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι δύο ηγέτες είχαν τους στρατούς τους ετοιμοπόλεμους. Ο Τσανγκ Καϊσέκ ήταν σε πλεονεκτική θέση γιατί διέθετε 2,5 εκατομ. άνδρες, αλλά και την ουσιαστική υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Μάο Τσετούνγκ διέθετε το 40% των ανδρών του αντιπάλου του, 1 εκατομ. άνδρες, αλλά όπως έγραψε ο Ρος Τέριλ «Μέσα του διέθετε φωτιά. Ήταν βέβαιος για τον εαυτό του και για το στρατό του. Αυτό πέρα από τη δίψα για δύναμη πρόδιδε ότι είχε γρανιτένια θέληση».

Από το τέλος του 1945 ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Κίνα, ανάμεσα στους εθνικιστικές και τους κομμουνιστές ήταν πια «επί θύραις». Στο διάστημα 1945-1947 οι ΗΠΑ κατανόησαν ότι η Κίνα δεν ήταν τότε ο άμεσος εχθρός τους και επιδόθηκαν στην «προστασία» της Ευρώπης από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και κυρίως «απασχολήθηκαν» ποικιλοτρόπως [!] με τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα. Όταν ο «ηττημένος» Δημοκρατικός Στρατός εγκατέλειπε τον ορεινό όγκο της Δυτικής Μακεδονίας [Βίτσι – Γράμμος], ο Λαϊκός Στρατός του Μάο Τσετούνγκ έχοντας περικυκλώσει επί μήνες το Πεκίνο ετοιμαζόταν για την τελική επίθεση, ενώ ο Τσανγκ Καισέκ με το επιτελείο του και με τα ράκη του στρατού του «υποχώρησαν στο παλιό πειρατικό κάστρο στη Φορμόζα (Ταϊβάν)». Ο Νικητής Μάο Τσετούνγκ ύψωνε θριαμβευτικά την 1η Οκτωβρίου 1949 στην πλατεία Τιενανμέν τη νέα σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Ο Γιάννης Γ. Ζαφειρόπουλος είναι Νομικός – Συγγραφέας πρ. Βουλευτής Β΄ Αθήνας και Ηλείας και πρ. Υφυπουργός Εξωτερικών.