“… σήματα λυγρὰ γράψας ἐν πίνακι πτυκτῷ …”
Όμηρος, Ιλιάς

Ως γνωστόν κάθε κυβέρνηση που κερδίζει τις εκλογές νομιμοποιείται από τη λαϊκή εντολή να διοικεί και να διαχειρίζεται τις υποθέσεις του κράτους κατά τη βούλησή της. Τούτο όμως δε σημαίνει ότι είναι ανεξέλεγκτη στην άσκηση της εξουσίας της αυτής, αφού στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες δε νοείται ανάληψη πολιτικής αρμοδιότητας χωρίς αντίστοιχη υποχρέωση για λογοδοσία. Η υποχρέωση αυτή αποτελεί ένα είδος δημοκρατικής πολιτικής ευθύνης που είναι διαρκής και δεν παύει αυτομάτως και αυτοδικαίως με την λήξη της θητείας του υπόλογου. Εν ονόματι αυτής της ευθύνης ένας πολιτικός που έχει τιμηθεί με το αξίωμα του Πρωθυπουργού έχει το αυτονόητο καθήκον να παρέχει προθύμως εξηγήσεις και να παρεμβαίνει στο δημόσιο διάλογο κάθε φορά που δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα για τα πεπραγμένα της κυβερνητικής του θητείας.

Ήδη τις τελευταίες ημέρες η δημόσια σφαίρα της χώρας κατακλύζεται από εύλογα, πλην όμως μέχρι στιγμής αναπάντητα, ερωτήματα σχετικά με τον σκοτεινό και ύποπτο ρόλο που φέρεται να έχει διαδραματίσει κατά τα έτη 2015-2019 το τότε πρωθυπουργικό περιβάλλον σε υποθέσεις που φέρουν τον χαρακτήρα σκανδάλων και δικαιολογημένα συνταράσσουν την κοινή γνώμη.

Ειδικότερα, πολύς λόγος γίνεται για την προσπάθεια χειραγώγησης χάριν συγκεκριμένου υποψηφίου του δημόσιου διαγωνισμού για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας, καθώς και για την ανάμειξη κορυφαίου Υπουργού σε δικαστικές διευθετήσεις ιδιωτικών διαφορών μεταξύ συγκεκριμένων επιχειρηματιών.

Οι λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται καθημερινά για τα έργα και τις ημέρες της διακυβέρνησης του τόπου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ αναμφίβολα στοιχειοθετούν ένα νοσηρό πολιτικό κλίμα με διαβρωτικές επιπτώσεις στους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας. Κι όμως, ενώ όλοι αναμένουν τις εξηγήσεις και την τοποθέτηση του κορυφαίου υπόλογου για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο – που δεν είναι άλλος από τον τότε Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα – προκειμένου να ικανοποιηθεί το λαϊκό περί λογοδοσίας των πολιτικών αίσθημα, εντούτοις, ο τέως Πρωθυπουργός «ποιεί τη νήσσα». Μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά, ενός δε εστί χρεία: να παράσχει ειλικρινείς και καθαρές εξηγήσεις για το εάν εγνώριζε ή όχι τις έκνομες δραστηριότητες των στενών συνεργατών του στην κυβέρνηση που είχαν μετατρέψει το Μέγαρο Μαξίμου σε «μαγαζί», όπως τουλάχιστον κάποιοι εξ αυτών ομολογούν.

Που οφείλεται άραγε αυτή η παροξυσμική απάθεια που τον κάνει να κρατάει το στόμα του κλειστό, όταν όλοι κρέμονται από τη χείλη του; Άραγε η στάση αυτή προδίδει αμηχανία ή εκφράζει δέος απέναντι στη βοή των πλησιαζόντων γεγονότων;

Δεν αποκλείεται οι ψηφιακές καταγραφές των αποκαλυπτικών για τη δράση του «κυκλώματος» αυτού συνομιλιών να γίνουν «σήματα λυγρά», σήματα προαναγγελίας του τέλους μιας εποχής.  Ώστε να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους και στη χώρα μας ότι οι «μεγάλες αφηγήσεις» της Απελευθέρωσης και της Επανάστασης έχουν καταρρεύσει οριστικά.

 

* Σήματα λυγρά = σήματα φονικά, σήματα θανάτο
** Ο Κώστας Τζαβάρας είναι βουλευτής της ΝΔ
*** Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημ. Τα Νέα