Έφυγε και ο Πελέ. Μετά τον Μαραντόνα ο ποδοσφαιρικός κόσμος έχασε έναν Μύθο των Μύθων. Ένας φίλος αληθινός. Ένας άνθρωπος με κάθε έννοια της λέξης. Ένας ποδοσφαιριστής που πέρασε αφήνοντας εποχή σε βαθμό υπερθετικό που αναζητώντας στο πλήθος παλαιότερων και νέων άσσων της στρογγυλής θεάς το ερώτημα θα μείνει για αιώνες…
“Ποιος είναι ο καλύτερος;”
Του Μανώλη Μαυρομμάτη*
Προσωπικά και με γνώμονα την σχέση μεγάλης φιλίας με τον “βασιλιά” στην δημοσιογραφική μου καριέρα, ποτέ δεν δίστασα να ονοματίσω… Πελέ. Φυσικά!
Πολλοί δημοσιογράφοι και ντοκουμεταρίστες, λάτρεις του φιλμ και του γραπτού τύπου, θα γράψουν ιστορία μοναδική στα χρονικά.
Ως ποδοσφαιριστή. Πάνω απ’ όλα, όμως, τον άνθρωπο. Της διπλανής πόρτας. Των μεγάλων γηπέδων. Των αποδυτηρίων της φιλίας. Των σαλονιών της πολιτικής. Των φίλων προέδρων της δημοκρατίας.
Του αθλητή που δεν αρνήθηκε ποτέ μια συζήτηση με δημοσιογράφους. Που δεν ύψωσε φωνή όταν στο χώρο των δηλώσεων βρισκότανε απέναντι στον δημοσιογράφο που δεν είχε αποδόσει σωστά τις δηλώσεις του. Μετά από ένα παιγνίδι. Παγκόσμιου κυπέλλου. Φιλικών αγώνων. Με την Σάντος. Την εθνική Βραζιλίας. Με τον Κόσμο της Νέας Υόρκης.
Θα μπορούσα να είμαι ένας από τους δημοσιογράφους που θα γέμιζε σελίδες επί σελίδων για τον Χαμένο Βασιλιά. Σε κάποια από τις μελλοντικές μου αφιερώσεις. Ποιος ξέρει;
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΝΤΣΟΝ ΑΡΑΝΤΕΣ ΝΤΟ ΝΑΣΙΜΕΝΤΟ-ΠΕΛΕ
Από το μακρυνό 1974 ξεκινά η πρώτη μου φωτό με τον Πελέ. Οι πρώτες σημειώσεις και μετέπειτα συνέντευξη.
Παγκόσμιο κύπελλο στην Γερμανία. Στο ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ, στη Φρανκφούρτη, είχε έδρα η ΦΙΦΑ. Πρόεδρος ένας Βραζιλιάνος. Ζοάο Χαβελανζ. Μέλος της ιατρικής επιτροπής ο αείμνηστος πρόεδρος της ΕΠΟ Γιώργος Δέδες.
Ζήτησα ένα δωμάτιο εκεί για να βρίσκομαι κοντά στα μεγάλα γεγονότα. Όχι μόνο για να παρακολουθήσω την εκλογή προέδρου της ΦΙΦΑ. Κάτι που ήταν σχεδόν βέβαια η επανεκλογή Χαβελανζ. Όπως τελικά έγινε με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο που ούτε το όνομα του θύμιζε κάτι…
Η παρουσία όμως είχε άλλο στόχο.
Από έναν αδελφικό μου φίλο απεσταλμένο της Κορριέρε ντελλο Σπορτ, της Ρώμης, είχα την πληροφορία ότι στο ίδιο ξενοδοχείο θα κατέλυε και ο Πελέ!.
Την πληροφορία επιβεβαίωσα χάρη στον ρεσεψιονίστα που είχα κεράσει κάποια ποτήρια μπύρας ώρα μεσημέρι!
Μια kodak Ιnstamatik ήταν το όπλο μου. Φθηνή φωτογραφική μηχανούλα, αλλά θαυματουργή. Η ίδια που απαθανάτιζε λίγα χρόνια αργότερα τον Γιόχαν Κρόιφ την παραμονή του τελικού κυπέλλου πρωταθλητριών στο Άμστερνταμ με τον Άγιαξ του Στέφαν Κοβατς και την Ίντερ του Ελενιο Ερερα.
Ήταν μεσημέρι. Από το βάθος του δρόμου μια ολοκαίνουργια άσπρη Μερσεντές 600 νέο μοντέλο φθάνει και σταθμεύει στην είσοδο του ξενοδοχείου.
Ένας υπάλληλος τρέχει και ανοίγει την πόρτα της σούπερλιμουζινας. Ένας λιγνομελαμψός νέος βγαίνει και βοηθάει την νεαρή κυρία να τον ακολουθήσει.
Αυτό ήταν!!
Είχα μπροστά μου τον μεγάλο Πελέ!
Ο υπάλληλος αφήνει τις βαλίτσες μια-μια. Του δίνω την Κοdak. Παρακαλάω τον Πελέ να φωτογραφηθεί μαζί μου. Μιλάμε ισπανικά και με λίγα Πορτογαλικά καταφέρνω να του αποσπάσω λίγες φράσεις για το Μουντιάλ.
Ο Πελέ μου δείχνει την κομψότατη στα άσπρα κυρία που είχε σταθεί μπροστά στην ακόμα ανοιχτή πόρτα του αυτοκινήτου περιμένοντας τον πριν λίγες μέρες σύζυγό της να την οδηγήσει στο εσωτερικό.
” Σε λίγο θα είμαι στην διάθεση σου φίλε…Αν μου προσφέρεις ένα καφέ ντο Μπραζιλ”.
Ήταν η πρώτη από τις δεκάδες φορές που άκουσα τον Πελέ να με αποκαλεί φίλο!
Μια εκτενέστατη συνέντευξη δημοσιευότανε δύο ημέρες αργότερα. Ο Πελέ ήταν προσκεκλημένος των οργάνων για το εναρκτήριο παιγνίδι μαζί με τον Ουουβε Ζεελερ. Αείμνηστο θρύλο του γερμανικού ποδοσφαίρου.
Ο φίλος μου Πελέ δε με ξεχνούσε ποτέ στις αίθουσες Τύπου σε όλο τον κόσμο που η τύχη με έφερνε μπροστά του.
Η πρώτη ερώτηση ήταν δική μου. Στο τέλος, κατ’ ιδίαν, υπήρχε πάντα η ερώτηση που θάκανε την αποκλειστικότητά μου. Μια προσφορά που ο Πελέ επεφύλασσε για τους φίλους του. Και σε άλλα Μέσα Επικοινωνίας. Τακτική που στην δημοσιογραφία αποτελεί πλέον συνήθεια και τακτική.
Πέρασαν μετά την Φρανκφούρτη έξι χρόνια για να βρεθούμε σε μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός με τον Βραζιλιάνο άσσο. Στο μεταξύ τελικοί κυπέλλων Ευρώπης και συναντήσεις της ΟΥΕΦΑ ήταν αναμνήσεις που προκαλούσαν αφηγήσεις του παρελθόντος και της καριέρας του μεγάλου Πελέ. Ανάμεσα στις περιπέτειες του και τις περιγραφές από τις παγκόσμιες περιηγήσεις του, μια γροθιά φίλων δημοσιογράφων άλλοτε ακούγαμε και διασκεδάζαμε. Και άλλοτε σκεφτόμαστε πόσο η ζωή ενός γίγαντα της μπάλλας, μπορούσε να αλλάξει μετά τις παράγκες στο Σάντος, της Κόπα Καμπάνα, του Σάο Πάουλο και του Μαρακανά, στα σαλόνια των σταδίων με τις βελούδινες πολυθρόνες των αποδυτηρίων και τις θέσεις των επισήμων. Χάρη στο δικό του κόσμο της θεάς μπάλλας. Του θεάματος και των απλών ανθρώπων.
Στη Μαδρίτη παραμονή του παγκόσμιου κυπέλλου 1982. Στην μεγάλη αίθουσα Πάμπλο Πικάσο στην αβενιδα χενεραλισσιμο, οι ομάδες των τελικών περίμεναν να μάθουν τους αντιπάλους τους και τους ομίλους. Μαζί με την σύντροφό μου στα θεωρεία και τα μπλοκ σημειώσεων στο χέρι. Λίγο πρωτού χαμηλώσουν τα φώτα ένα μικρό αγόρι συνοδευόμενο από μια πλειάδα σωματοφυλάκων έμπαινε με κατεύθυνση τη σκηνή με τα βάζα κληρωτίδες του Μουντιάλ. Ο νεαρός πριν καθίσει κατευθύνθηκε στο μέρος των εκπροσώπων της ΦΙΦΑ και δίπλα τον Πελέ με τον στενό του φίλο Κάρλος Αλμπέρτο.
Ευλαβικός χαιρετισμός στους δύο από τον τότε πρίγκηπα και σήμερα βασιλιά της Ισπανίας, Φιλίππο.
Στο τέλος της κλήρωσης πηγαίνοντας προς την έξοδο του Παλαιός Πάμπλο Πικάσο, βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πελέ και τον φίλο του άλλοτε άσσο της μεγάλης Βραζιλίας.
Εναγκαλισμός και χαιρετισμοί με τις συχνές φιλοφρονήσεις. Κλείναμε την έξοδο. Δόσαμε ραντεβού την επόμενη στο Ριτς. Ακολούθησε μια ακόμα συνέντευξη με κεντρικό άξονα τους πιθανούς πρωταγωνιστές και τον νικητή του Μουντιάλ 1982!
Όπως πάντα προσεχτικά ο Πελέ θυμάμαι και σήμερα ότι δεν αναφέρθηκε στην Βραζιλία. Φοβότανε τη Γερμανία και την Ιταλία με τους Γάλλους του Μισέλ Πλατινί αουτσάιντερ.
Το αποτέλεσμα γνωστό.
Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε σε πολλά περιστατικά γράφοντας για τον αυτοκράτορα Πελέ. Σε όσα αγαπούσε. Τις γυναίκες της ζωής του. Την πρώτη που γνωρίσαμε κι εμείς. Την Ροσμαρυ Κολμπι.
Τα στιγμιότυπα της Σάντος του Πελέ στην Ελλάδα με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Του υπενθυμίσαμε το θρυλικό τραγούδι των φίλων του Ολυμπιακού κι εκείνος μας παρακάλεσε να του μεταφράσουμε λίγα από τα λόγια. Προσπαθήσαμε αλλά εκείνος ήθελε να ακούσει τραγουδιστά τους στίχους.. Μια ιστορία ανεπανάληπτη.
Οι σκέψεις του για την πολιτική και τους πολιτικούς. Για την Αφρική και τη φτώχεια. Για την διεκδίκηση των Ολυμπιακών αγων του 2004 από το Ρίο ντε Τζανέιρο και το Πόρτο Ρίκο, μέχρι την Αθήνα που τελικά αναψε την δάδα!
Τον διεκδίκηση του προεδρικού αξιοματος όταν οι Βραζιλιάνοι πολίτες τον ήθελαν κι εκείνος έμεινε υπουργός αθλητισμού και τουρισμού!. Προτίμησε τον τίτλο του Πρεσβευτή στον ΟΗΕ για να κάνει τον γυρο της αφρικανικής ηπείρου και να διδάξει ποδόσφαιρο στα μικρά ξυπόλητα παιδιά.
Έπαιξε στον Κόσμο της Νέας Υόρκης χαρην του Χένρυ Κίσσινγκερ.
Ξανά βρεθήκαμε πολλές φορές με τον Θεό Πελέ.
Πρωτοχρονιά στο Λονδίνο πριν από τους τελικους του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 1996.
Την τελευταία, αν δεν μας προδίδει η μνήμη μας, στους Ολυμπιακούς αγώνες 2000 του Σίδνεϋ.
Αυτό που δεν ξεχνάμε όμως ήταν ότι η συνεντευξη με τον φίλο μου Πελέ έκλεινε με τη φράση και την ευχή:
“Δεν πρέπει να λείψει κανείς από την Αθήνα το 2004. Να είμαστε όλοι εκεί. Κι εγώ μαζί στην γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων!”
*Ο Μανώλης Μαυρομμάτης είναι δημοσιογράφος και πρώην ευρωβουλευτής.
