Η ροή των εξελίξεων σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο υποδηλώνει με απόλυτη σαφήνεια πως σχεδόν τίποτε δεν μπορεί να απειλήσει την κυριαρχία της Κεντροδεξιάς. Εκτός ίσως από δικά της λάθη και παραλείψεις. Με πολιτικές ήπιας οικονομίας της αγοράς και λελογισμένης κρατικής παρουσίας (ιδιαίτερα στην κατοχύρωση του ανταγωνισμού και της κοινωνικής προστασίας) η Κεντροδεξιά υπερτερεί κάθε φραστικού πυροτεχνήματος που μηχανεύονται τα πολιτικά άκρα αλλά και η Αριστερά και που μερικές φορές παρασύρουν, αλλά μόνο πρόσκαιρα, τις λαϊκές μάζες.
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Από την άλλη μεριά, η μετριοπαθής Κεντροαριστερά βρίσκεται σε πολιτικό και επικοινωνιακό αδιέξοδο. Με εντελώς φθαρμένα, και εν πολλοίς χρεωκοπημένα, πολιτικο-ιδεολογικά εργαλεία αποτυγχάνει να συγκινήσει το εκλογικό σώμα και να παίξει κάποιον ουσιαστικό ρόλο στον πολιτικό διάλογο. Υπενθυμίζει απλά περασμένα μεγαλεία και επιτεύγματα που όμως, λόγω των εξελίξεων και της κατάστασης των δημόσιων οικονομικών, είναι πλέον ανέφικτα και για πολλούς πολίτες, ιδίως τους νεότερους, και αποκρουστικά. Η σοσιαλδημοκρατία έχει πλέον παρέλθει, ακόμη και στις χώρες της Σκανδιναβίας που είχε εδραιωθεί, και το μέλλον της είναι σκοτεινό έως και αμφιλεγόμενο.
Η Κεντροδεξιά λοιπόν κυριαρχεί. Οχι βέβαια αδιατάραχτα, δίχως προκλήσεις και κινδύνους. Καταρχήν ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο ίδιος ο εαυτός της. Η αλαζονεία, η ανεξέλεγκτη χρήση χαρακτηρισμών και υπερβολικών εκφράσεων αυταρέσκειας, η περιφρόνηση των ευαισθησιών των απλών ανθρώπων και η απερίσκεπτη προώθηση λογής περιοριστικών μέτρων κατά της ελευθερίας των πολιτών είναι ενδεχόμενο να οδηγήσει σε αντιδράσεις του εκλογικού σώματος και γενικότερη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Μπορεί όμως να υπάρξουν και προβλήματα από παράγοντες εξωγενείς. Εκλογές κι αλλαγές κυβερνήσεων σε φιλικές ή ανταγωνιστικές χώρες που δυνατόν να μετατρέπουν σχεδιασμούς και κινήσεις. Επίσης κάποιες αψυχολόγητες πρωτοβουλίες των Βρυξελλών, που τελευταία δείχνουν να έχουν χάσει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεών τους, προκαλούν αντιδράσεις και σοβαρό σκεπτικισμό. Είναι ενδεχόμενο να δημιουργηθεί θέμα Ευρώπης σε μια στιγμή που η χώρα εξαρτά πολλές δικές της πρωτοβουλίες από την καλή κατάσταση του ευρωπαϊκού ζητήματος (λ.χ. χρήματα ενίσχυσης για κορωνοϊό, εξασφάλιση εμβολίων, σχέση με ΗΠΑ αλλά και με Τουρκία).
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επίσης είναι πάντα ένας αστάθμητος παράγων στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Ανεξάρτητο από τον τρόπο αντιμετώπισης των διαφόρων πολιτικών ζητημάτων, η συμπεριφορά αλλά και οι σχέσεις με την Αγκυρα μπορούν να βαρύνουν αποφασιστικά στο κλίμα που διαμορφώνεται. Ιδιαιτέρως σε μια συγκυρία σαν τη σημερινή που η Τουρκία μεταβάλλει ριζικά την παραδοσιακή της εικόνα ανοίγοντας μέτωπα με παλιούς της συμμάχους (και συμμάχους της Ελλάδας) όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και μέρος της Ευρώπης. Την ίδια ώρα η αναθέρμανση των σχέσεων της με δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία καλλιεργεί προβληματισμούς που επιβάλλουν νέες κινήσεις και παρακινδυνευμένες πρωτοβουλίες (λ.χ. στενότερες σχέσεις με Αίγυπτο, Σαουδ. Αραβία και Ισραήλ σε μια φάση που κι αυτών η σχέση με τις ΗΠΑ αποτελούν ερωτηματικό).
Οι πολιτικές συνθήκες λοιπόν ευνοούν μια κυριαρχία της Κεντροδεξιάς. Ομως με πολλή προσοχή και μεγάλο μέτρο.
Από Τα Νέα
