Μια γρήγορη ματιά στην αρθογραφία και στις αναλύσεις των κυριακάτικων εφημερίδων, κυρίως σε ζητήματα που αφορούν τις ιδέες που σε τελευταία ανάλυση αποτελούν την πρώτη ύλη για την παραγωγή πολιτικής, φανερώνει έως ένα βαθμό αφενός την εμμονή σε στερεότυπα που διαρκώς ανακυκλώνονται σε μια προσπάθεια νεωτερικής αναπαλαίωσης, και αφετέρου την αδυναμία των δεξαμενών σκέψης (που χρηματοδοτούνται από τους έλληνες φορολογούμενους) να επεξεργασθούν ένα νέο πλαίσιο άσκησης πολιτικής επί του πραγματικού.
Του REFORMER
Το φαντασιακό υπό μορφή κοκτέιλ «σκέψεων» πολιτικών προσωπικοτήτων που σφράγισαν είναι αλήθεια με τις ιδέες τους μια εποχή, είναι αναντίστοιχο με τα νέα δεδομένα που έχουν επιφέρει οι συνεχείς αλλαγές σε όλα τα πεδία. Αυτός ο δογματισμός που συναντάται πέραν της Αριστεράς και σε μερίδα της φιλελεύθερης διανόησης, μοιραία υπονομεύει τις μεταρρυθμίσεις επιβάλλοντας μοντέλα που έχουν ασφαλώς ιστορική αξία, αλλά επί του πρακταίου είναι παντελώς ξεπερασμένα.
Εν ολίγοις η επικαιροποίηση του ανεπίκαιρου αντί να θέτει υπό μορφή πλαισίου τις «σκέψεις» των ιστορικών ηγετών, είτε το πλαίσιο είναι φιλελεύθερο με τις εκφάνσεις του είτε σοσιαλιστικό με τις αντίστοιχες εκφάνσεις του, παρεμβαίνει στο χρόνο προσπαθώντας να επιβάλλει στο μέλλον το παρελθόν ως τοποτηρητή της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων. Μάταιος κόπος και χάσιμο χρόνου, αφού οι στοχαστές ιστορικών περιόδων έβλεπαν το μέλλον μέσα από το «δικό» τους παρελθόν.
Η συνέχεια, όμως, όπως και ο εμπλουτισμός των ιδεών με βάσει τις προσλαμβάνουσες της εποχής είναι κάτι απολύτως λογικό. Το παράλογο είναι να θέλει κανείς να αλλάξει τον κόσμο ενώ ο κόσμος έχει αλλάξει. Και μάλιστα πολλές φορές οι αλλαγές έχουν «εκθέσει» τους στοχαστές, αφού οι προβλέψεις τους δεν επιβεβαιώθηκαν. Κάποιοι φυσικά περιμένουν την επανάσταση, όπως κάποιοι άλλοι τη δευτέρα παρουσία, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι ο χρόνος έχει 12 μήνες και σ’ αυτό το διάστημα η πολιτική κρίνεται από την αποτελεσματικότητα εκείνων που την ασκούν και όχι από τους στοχασμούς.
Προφανώς οι λέξεις που σχηματίζουν προτάσεις και οι έννοιες που περιέχουν διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία του κόσμου. Οι πράξεις όμως είναι αυτές που καθορίζουν την πορεία του. Το αφήγημα δεν μπορεί παρά να έχει στοιχεία από τη «σκέψη» όσων έμειναν στην ιστορία, αλλά η ιστορία συνεχίζεται και το αφήγημα εξελίσσεται. Το «πάγωμα» του χρόνου και η αναζήτηση λύσεων στη σκέψη ιστορικών ηγετών, όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις, φέρνουν κακά αποτελέσματα. Και πάντως αποτελούν τροχοπέδη στις νέες ηγεσίες που πολιτεύονται με όραμα χωρίς να βλέπουν οράματα.
Και μια επισήμανση: Οι νεκροί δεν πρέπει να κυβερνούν τους ζωντανούς, αλλά και οι ζωντανοί δεν χρειάζεται να αναλώνουν το χρόνο τους υπερσπιζόμενοι το παρελθόν και ιδέες του. Και όταν το παρελθόν πλησιάζει επικίνδυνα από τους… διακομματικούς νοσταλγούς του, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις…
ΥΓ1: Το παρελθόν, αναφέρει μια ρώσικη παροιμία, είναι φάρος, όχι λιμάνι.
ΥΓ2: Οι ιδρυτές των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα άφησαν παρακαταθήκη το έργο τους. Δεν άφησαν τίτλους ιδιοκτησίας.
