Εχουν περάσει μόλις τρεις εβδομάδες από τότε που ο πρόεδρος «αιφνιδίασε» τους συντρόφους του καταθέτοντας στο Πολιτικό Συμβούλιο πρόταση για εκλογή αρχηγού και Κεντρικής Επιτροπής από τη βάση. Κι όμως, μοιάζει σαν να συνέβη σε μια άλλη πολιτική σεζόν. Η επικαιρότητα, καιρική και έπειτα κοινοβουλευτική, κάλυψε τον θόρυβο που προκάλεσε στα ενδότερα της Κουμουνδούρου η τσιπρική ιδέα.

Οι αριστερές ιαχές και τα θεατρικά δρώμενα στην αίθουσα της Ολομέλειας προσέφεραν στον ΣΥΡΙΖΑ μια διέξοδο από την εσωστρέφεια, την οποία – όπως το θέτει γλαφυρά ένας δημοσκόπος – «μπορούν πια να μυρίσουν οι ψηφοφόροι». Οι δημόσιες ενστάσεις των εκπροσώπων της συριζαϊκής ορθοδοξίας στην αλλαγή του κομματικού μοντέλου παραδόθηκαν στην ευεργετική λήθη που συνήθως προξενεί η συσπείρωση απέναντι στον εχθρό των απέναντι εδράνων. Ωστόσο, οι παροικούντες τον χώρο διατείνονταν ήδη από την περασμένη Δευτέρα πως – παρά την ανακωχή – είναι θέμα χρόνου να ξανανοίξει η άβολη εσωκομματική κουβέντα εν όψει του συνεδρίου στα μισά του Απριλίου. Το κείμενο της Ομπρέλας επιβεβαίωσε τις προβλέψεις τους, επαναφέροντας στο προσκήνιο μια απορία: ποιες είναι οι πραγματικές παγίδες που κρύβει για τον ΣΥΡΙΖΑ η ανάδειξη του επικεφαλής του από τους κατόχους των κομματικών του ταυτοτήτων;

Για τους αριστερούς αμφισβητίες της η αρνητικότερη παρενέργειά της είναι πως δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις προκειμένου να μετατραπεί το κόμμα σε αρχηγοκεντρικό. Επισήμως. Γιατί ανεπισήμως την αντιμετωπίζουν σαν ένα τέχνασμα σχεδιασμένο να οδηγήσει όλη την παλιά φρουρά των μεγαλοστελεχών εκτός ψηφοδελτίων – αφού η προεδρική εισήγηση εκτός των άλλων περιλαμβάνει ι πλαφόν τριών βουλευτικών θητειών.

Παράλληλα, στις συγκεκριμένες τροποποιήσεις του καταστατικού ενεδρεύει ο κίνδυνος, διαπίστωσε πρώτος on the record ο Νίκος Φίλης, το ανώτατο κομματικό όργανο να συγκροτείται με όρους «σταρ σύστεμ» – με όρους δηλαδή τηλεοπτικής ή σοσιαλμιντιακής αναγνωρισιμότητας. Ο Πάνος Σκουρλέτης το πήγε ένα βήμα παραπέρα χαρακτηρίζοντας την προεδρική πρόταση «κατ’ επίφαση δημοκρατική». «Η αποσυσχέτιση της εκλογής των οργάνων από τη συζήτηση του συνεδριακού σώματος υποτιμά την εσωτερική δημοκρατία» έγραψε υποδυόμενος τον υπερασπιστή των λιγότερο γνωστών συριζαίων της περιφέρειας.

Η συζήτηση μεταξύ διαφωνούντων και υποστηρικτών βάζει στο κόμμα τη νάρκη της εσωστρέφειας. Και όχι μόνο. Η επιχειρηματολογία ορισμένων εναντίον της προσφυγής στην ετυμηγορία της συριζαϊκής βάσης δίνει την εντύπωση ενός διάχυτου αριστερού ελιτισμού. Εκείνοι που ομνύουν στους «πολλούς» δείχνουν να ανησυχούν – αν όχι να πιστεύουν – πως ένα εκλεκτορικό στόμα τέτοιων δεν έχει το «σωστό» κριτήριο.

Οσοι, βέβαια, μπορούν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ από απόσταση επιμένουν ότι τα στελέχη του – είτε στηρίζουν την εκλογή αρχηγού από τη βάση είτε όχι – παραβλέπουν τη μεγαλύτερη απειλή. Την απειλή που παραμονεύει στις λεπτομέρειες με τις οποίες η Κουμουνδούρου θα αποπειραθεί να διαφοροποιήσει τις εσωκομματικές της από τα υποδείγματα του ΚΙΝΑΛ και της ΝΔ.

Στις κομματικές έδρες που ήδη στήνουν ανοιχτές κάλπες λένε πως το βασικότερο ρίσκο της διαδικασίας είναι ο αριθμός των ψηφοφόρων που θα προσέλθουν. Το νούμερο των ψηφισάντων μετράει. Αν είναι μεγάλο, εξηγούν, στέλνει το μήνυμα πως η κοινή γνώμη ενδιαφέρεται για τα κομματικά πράγματα – με αποτέλεσμα το κόμμα να αποκτά μια δυναμική η οποία έχει πιθανότητες να επηρεάσει και τους αναποφάσιστους των εθνικών εκλογών. Εφόσον όμως είναι μικρό, επικρατεί η αίσθηση ότι αφορά ελάχιστους.

Η αριστερή προεδρική φρουρά, λοιπόν, αναζητώντας τρόπους περιορισμού του εν λόγω ρίσκου διάλεξε τη λύση του κλειστού μητρώου. Στα εκλογικά τμήματα θα έχουν τη δυνατότητα να μπουν μόνο τα μέλη του κόμματος, όχι οι «φίλοι». Ετσι, στις εσωτερικές διεργασίες θα πάρουν μέρος μόλις 60.000 – σύμφωνα με άλλους 70.000 – μέλη. Στο αισιόδοξο σενάριο ενδέχεται οι εκλογείς αυξηθούν κατά μερικές χιλιάδες χάρη σε εγγραφές νέων μελών.

Αυτοί οι αριθμοί ωστόσο δεν στηρίζουν το αφήγημα του ανοίγματος στην κοινωνία όταν στον πρώτο γύρο των πρόσφατων κεντροαριστερών εσωκομματικών συμμετείχαν 270.706 πολίτες και την πρώτη Κυριακή των τελευταίων νεοδημοκρατικών 404.078. Η αποφυγή του ανοιχτού μητρώου μουτζουρώνει το προφίλ που θέλει να φιλοτεχνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο γιατί τον εμφανίζει να φοβάται για την απήχηση που θα έχει τελικά το εγχείρημα όσο και επειδή υπογραμμίζει το οργανωτικό του μέγεθος.

Ενας έμπειρος πολιτικός αναλυτής δεν κουράζεται να εκφράζει την έκπληξή του για τις διαστάσεις του συριζαϊκού μηχανισμού – για την αναντιστοιχία του κομματικού με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποκαλείται το μειονέκτημα στην αριστερή αργκό -, μια και θα περίμενε από ένα κόμμα εξουσίας να έχει φροντίσει για την ενίσχυση των δικτύων του ανά την επικράτεια μέσα στην πενταετία που κυβέρνησε. Βέβαια, το ευρύ κοινό δεν είναι εξοικειωμένο με τα στατιστικά στοιχεία των τοπικών της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα αντιληφθεί παρακολουθώντας την προσέλευση στα αριστερά παραβάν πόσο μικρό, παρά τα εκλογικά του ποσοστά, παραμένει το δεύτερο κόμμα. Στο τέλος της ημέρας, πάντως, το επικοινωνιακό πλήγμα που ρισκάρει να δεχθεί , ο ΣΥΡΙΖΑ από τη σύγκριση των απόλυτων αριθμών της συμμετοχής στις δικές του εσωκομματικές με εκείνους που έχουν πετύχει Χαριλάου Τρικούπη και Πειραιώς ίσως αποδειχθεί καταστροφικότερο. Γιατί θα έχει παγιδεύσει ο ίδιος τον εαυτό του στην εικόνα ενός κόμματος αδιάφορου.

από Τα Νέα