Στη συζήτηση για την πρόταση μομφής που είχε καταθέσει η ΝΔ με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, είχα υπογραμμίσει πως κατά την συνταγματική τάξη, η πολιτική ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης είναι συλλογική.

Επισήμανα μάλιστα, πως η ευθύνη της κυβέρνησης είναι μεν συλλογική, δεν είναι, όμως, απρόσωπη. Είναι, αντίθετα, μια ευθύνη που προσωποποιείται αφενός στον εκάστοτε Πρωθυπουργό, που φέρει την αποκλειστική ευθύνη σχηματισμού της κυβέρνησης του. Επιμερίζεται, όμως, ταυτόχρονα στα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση και, βεβαίως, στους ίδιους τους Βουλευτές, οι οποίοι αναλαμβάνουν να στηρίξουν έναν Πρωθυπουργό και το Υπουργικό του Συμβούλιο.

Για να υπογραμμίσω την πολιτική ευθύνη του κ. Καμμένου, σημείωσα πως, παρά τον αστερίσκο που έβαλε ο πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας στον κ. Κοτζιά και την επιλογή του να συνομολογήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην τότε συγκυβέρνηση, δεν απομείωνε καθόλου και σε τίποτε την βαριά πολιτική ευθύνη του ιδίου, αλλά και όλων των Βουλευτών των ΑΝΕΛ για την επιβλαβή για τα εθνικά μας συμφέροντα συμφωνία.

Ακριβώς την ίδια συλλογιστική θα μπορούσε να ακολουθήσει κανείς για την νέα πρόταση δυσπιστίας κατά του κ. Πολάκη και τις αθλιότητες σε βάρος του υποψηφίου Ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Γιατί, κατά την άποψή μου, η επιλογή του πρωθυπουργού να μετατρέψει την πρόταση μομφής σε έναν υπουργό σε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση συνολικά, επιχειρεί τελικά να αποσείσει την πολιτική ευθύνη από τον κ. Πολάκη. Και, τελικά, την διαχέει σε ολόκληρη την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, η οποία καθίσταται πλέον συνολικά συνυπεύθυνη για τις αθλιότητες του αναπληρωτή Υπουργού.

Έτσι, το ζήτημα, πλέον, δεν είναι η προφανής έλλειψη προσωπικής πολιτικής ηθικής από τον κ. Πολάκη. Είναι πια ζήτημα ηθικής για ολόκληρη την κυβέρνηση. Και ακόμα χειρότερα, είναι ζήτημα ηθικής για ολόκληρη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα κληθεί στην ολομέλεια της Βουλής να ξεπλύνει πολιτικά τις αθλιότητες του Αναπληρωτή Υπουργού.

Γιατί, οποιαδήποτε επιχειρηματολογία και να ανασύρει ο Πρωθυπουργός, αυτό που θα ζητήσει τελικά ο κ. Τσίπρας στην τριήμερη διαδικασία, που θα ξεκινήσει στη Βουλή, είναι να εξισωθούν ηθικά οι Βουλευτές του με τον αψύ κ. Πολάκη.

Δεν έχω αμφιβολίες πως «στο ζύγι» των Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, τα προνόμια της εξουσίας βαραίνουν πιο πολύ από την ελαφρά ηθική της κυβέρνησής τους.

Και σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό δεν τρέφω αυταπάτες ότι θα υπάρξουν διαφοροποιήσεις.

Λίγες ώρες πριν τη μακρά κοινοβουλευτική διαδικασία που θα διεξαχθεί στη Βουλή των Ελλήνων, δεν έχει νόημα να αναλύσει κανείς την καταφανή και απόλυτη ταύτιση Τσίπρα – Πολάκη στην Κρήτη με τις μαντινάδες, τους εναγκαλισμούς και τους κρητικούς χορούς. Θα θυμίσω μόνο πως αργά η γρήγορα τα όργανα, τα νταούλια και οι ζουρνάδες, σωπαίνουν οριστικά. Και οι εκλογές θα είναι ο μόνος χορός που θα τους έχει απομείνει. Ο τελευταίος τους χορός.

*του Κώστα Τσιάρα, Βουλευτή Καρδίτσας και Γενικού Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας