Με αφορμή τις νέες τουρκικές προκλήσεις κυρίως σε βάρος της Κύπρου αλλά με στόχο και την Ελλάδα πρέπει να αποδεχθούμε την εξής πραγματικότητα: Ότι κανένας Τούρκος ηγέτης, όσο νουνεχής και αν είναι και όχι λαϊκιστής σαν τον Ερντογάν δεν μπορεί να αποστεί από την πάγια εδώ και χρόνια τουρκική πολιτική. Που είναι συγκεκριμένες διεκδικήσεις έναντι της Ελλάδας και τις οποίες είναι υποχρεωμένη κάθε τουρκική ηγεσία να τις υπενθυμίζει και να τις επαναλαμβάνει. Και η επανάληψη αυτή έχει την σκοπιμότητά της.
του Νίκου Σίμου
Αν πάρουμε για παράδειγμα το Κυπριακό, θα διαπιστώσουμε ότι η τουρκική πολιτική, μετά τις συμφωνίες της Ζυρίχης, ήταν να διατηρεί αμείωτες τις βλέψεις στο νησί, μέχρις ότου της δοθεί η ευκαιρία να πραγματοποιήσει τον στόχο της. Το επέτυχε γεγονός που επιβεβαιώνει ότι η τουρκική πολιτική είναι μακροπρόθεσμη. Της υπομονής. Και η ουσία είναι ότι αυτό που έχει πετύχει είναι πλέον να θεωρείται η διά των όπλων διχοτόμηση της Κύπρου ως η πλέον συμφέρουσα και η de jure λύση για την Κύπρο, που είναι μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι μία άλλη λύση θα έβαζε από την πίσω πόρτα την Τουρκία στην ΕΕ –που κανείς δεν θέλει- πέραν των δυσλειτουργιών στη λειτουργία ενός ενιαίου και δυσαναλόγως ως προς τα τμήματά του, κράτους.
Ο γρίφος των ελληνοτουρκικών σχέσεων παραμένει ιδιαιτέρως δύσκολος για μία κυβέρνηση που έχει δείξει και τον ερασιτεχνισμό της αλλά και την υποχωρητικότητά της σε έξωθεν πιέσεις, λόγω της αδυναμίας της και, βεβαίως της ανάγκης της, μέχρι σήμερα, να παραμένει στην εξουσία που «της τελειώνει»
Απλώς οφείλουν όλοι να γνωρίζουν από την ιστορία στις σχέσεις των δύο χωρών- όσοι τουλάχιστον αποφεύγουν να την μελετούν ενδελεχώς- ότι κάθε βήμα ελληνικής υποχώρησης στο πλαίσιο της επίδειξης καλής θέλησης υπήρξε ένα βήμα μπρος για την γείτονα και τις διεκδικήσεις της στον ελληνικό χώρο.
