του Θανάση Λάλα
Ενας μύθος, ίσως ο μεγαλύτερος μετά τον Πελέ! Ντιέγκο Μαραντόνα: ένας μύθος που όταν παίρνει την μπάλα στα πόδια του δύσκολα στοιχηματίζεις ότι θα τη χάσει· ένας χορευτής, ένας κύριος μοναδικός που κάνει αυτό που επιθυμούν όλα τα παιδιά σε όλες τις αλάνες του κόσμου… «Ντριμπλάρει όλη την αντίπαλη ομάδα και τον τερματοφύλακα!». Δεν είναι υπερβολή, το είδαμε και αυτό, αν θυμάστε, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού το 1986!
Ενας μύθος χρυσοπληρωμένος, με μυαλό που παίρνει εύκολα «αέρα»… Συχνά, ενώ διαθέτει μια Ρολς – Ρόις, δύο Πόρσε και μερικά ακόμη δυνατά αυτοκίνητα, προτιμά να καβαλάει το «καλάμι» μπροστά στους δημοσιογράφους… Ντιέγκο Μαραντόνα ή ο εκλεκτός του Θεού να διαδεχθεί τον Πελέ μέσα στα γήπεδα… Προικισμένος με μια μοναδική ικανότητα. Αν και βραχύσωμος, δύσκολα ο παίκτης που τον «φυλάει» καταφέρνει όχι μόνο να τον «κόψει» αλλά και να τον «ανατρέψει».
Ενας μύθος που λατρεύει τη νύχτα, τις ωραίες γυναίκες και τα παιδιά… Εχει δύο κόρες, ένα αναγνωρισμένο από τα δικαστήρια εξώγαμο και αρκετά ακόμη εξώγαμα που δεν κατάφεραν να νομιμοποιηθούν! Ντιέγκο Μαραντόνα: η «αμαρτία» που νόμισε ότι είχε την ικανότητα να ζαλίσει ακόμη και τον Θεό και να του κλέψει το αξίωμα, όπως μου είχε πει ο Πελέ!
Εχετε πάει σχολείο;
«Δεν έχω αποφοιτήσει ακόμη. Ακόμη πηγαίνω. Μέρα – νύχτα παρακολουθώ μαθήματα σαν καλός μαθητής!». (γέλια)
Μόνο που στο σχολείο της ζωής οι καθηγητές κάνουν παράπονα σε όλους εμάς για σας… Λένε ότι είστε πολύ άτακτος και μερικές φορές τα μυαλά σας είναι πάνω απ’ το κεφάλι σας… (γέλια)
«Ακούστε, το κακό με τους δασκάλους είναι ότι δεν κάνουν τον κόπο να μπουν στην ψυχή του μαθητή. Μεταφράζουν με τη δική τους ψυχή και το δικό τους μυαλό τις αντιδράσεις μου. Η ζωή μου όμως είναι πολύ διαφορετική. Δεν με καταλαβαίνουν. Γι’ αυτό παραπονιούνται».
Συχνά λένε ότι είστε «άρρωστος» πια…
«Είμαι άρρωστος γιατί, ενώ έχουν αλλάξει όλα στην επιφάνεια, εγώ παραμένω στο βάθος ο γιος της σενιόρα Ντάλμα. Ενώ έχω Πόρσε, ζηλεύω τα πατίνια του Κάρλος. Ο Κάρλος, ξέρετε, έκανε τα καλύτερα πατίνια του Μπουένος Αϊρες! (γέλια) Προτιμώ να είμαι «άρρωστος» παρά «υγιής» και άλλος».
Πιστεύετε ότι γεννηθήκατε μεγάλος μπαλαδόρος ή γίνατε;
«Δεν πιστεύω ότι γεννήθηκα με την ικανότητα να παίζω καλή μπάλα. Ο Θεός μού έδωσε μια δύναμη να πιστέψω ότι η ζωή μπορεί να γυρίσει ανάποδα αν το θελήσουμε!».
Εσείς καταφέρατε να τη γυρίσετε ανάποδα;
«Νομίζω ναι!».
Πώς είναι από την ανάποδη η ζωή;
(χαμογελάει) «Θα σας φανεί παράξενο. Ξέρετε γιατί κάνουμε όλη αυτή την προσπάθεια να γυρίσουμε τη ζωή ανάποδα;».
Γιατί;
«Για να δούμε ότι η ζωή είναι ίδια και απαράλλακτη και από τις δύο μεριές. Σημασία έχει να τα καταφέρουμε να αναποδογυρίσουμε τη ζωή. Αυτό είναι το δώρο του Θεού: αυτή η δύναμη που δεν την έχουν όλοι».
Ο Πελέ σε μια συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει, όταν τον ρώτησα για σας, μου είπε: «Ο Μαραντόνα έκανε το λάθος κάποια στιγμή να πιστέψει ότι είναι Θεός στη θέση του Θεού!».
«Ο Πελέ υπήρξε ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Δικαιούται να βλέπει αλλά και να κρύβει ό,τι θέλει!».
Τι εννοείτε;
«Τίποτε άλλο επ’ αυτού».
Υπήρξε για σας ο Πελέ είδωλο;
«Το είδωλό μου ήταν πάντα ο Φιντέλ Κάστρο. Ο μόνος άνθρωπος για μένα που έφθασε στην άλλη άκρη της ζωής χωρίς να χάσει τον εαυτό του. Εγώ σε αυτό απέτυχα. Αυτό με βασανίζει! Και όχι οι πόνοι στη σπονδυλική μου στήλη!». (γέλια)
Μετανιώσατε για τίποτε στη ζωή σας;
«Για όλα και για τίποτε»! (γέλια)
Τώρα είστε ευτυχισμένος;
«Είμαι ευτυχισμένος μόνο όταν έχω αγκαλιά την κόρη μου!».
Πληρώνουμε τις αδυναμίες μας;
«Δυστυχώς, πληρώνουν οι αδυναμίες μας την αδυναμία μας και τις περισσότερες φορές δεν φταίνε».
Είπατε κάποτε, όταν σας συνέβησαν όλα αυτά με τα ναρκωτικά: «Ημουν το νούμερο 1 κι έγινα το νούμερο 10.000». Τι σημαίνει αυτό για έναν άνθρωπο;
«Πιστεύω ότι στη ζωή πρέπει να σβήσει κανείς πολλά μηδενικά μέσα του για να γίνει μονάδα. Το μηδενικό βαραίνει όλους τους ανθρώπους. Οσο ήμουν νούμερο 1 ήμουν πανάλαφρος. Ξαφνικά έγινα υπέρβαρος». (γέλια)
Πώς είναι από την κορυφή να πέφτει κανείς στον πάτο;
«Από την κορυφή δεν πέφτεις ποτέ στον πάτο… Πέφτεις πάντα στο χάος!».
Γιατί;
«Γιατί είμαι λάτρης του παλιού ποδοσφαίρου· τότε που έμπαιναν στο γήπεδο οι ποδοσφαιριστές χωρίς να ξέρουν τίποτε για τον αντίπαλο και προσπαθούσαν για να τον κερδίσουν να «βγάλουν» τον καλύτερο εαυτό τους. Στο άγνωστο το μέτρο σύγκρισης είναι μόνο ο εαυτός μας!». (γέλια)
