H πανδημία δεν ανέτρεψε μόνο τα οικονομικά δεδομένα, άλλαξε και τις σκέψεις για την πολιτικά. Η παταγώδης αποτυχία που σημείωσαν οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία στην πανδημία, οι δύο χώρες που αποτελούν τη Μέκκα του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού και ευαγγελίζονται τη μοναδικότητα του ιδιωτικού τομέα, έθεσε σε μεγάλη αμφισβάτηση τις ιδεοληπτικές μονομέρειες της οικονομικός πολιτικός παγκοσμίως.
του Γιάννη Κοτόφωλου
Η εξέλιξη των πραγμάτων, κατέδειξε ότι ο άνθρωπος, ο πολίτης, η κοινωνία, δεν ήταν στην απόλυτη προτεραιότητα της πολιτικός τάξης. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τα αλλεπάλληλα ρεκόρ θανάτων και κρουσμάτων που είχε το αγγλοσαξονικό σύστημα; Τις ανεκδιήγητες αδυναμίες πρόβλεψης και προστασίας των πολιτών στη δραματική επιδείνωση των κοινωνικών ανισοτήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία; Είναι τυχαίο άραγε; Είναι τυχαίο ότι οι δυο μεγαλύτερες χώρες, οι οποίες επικαλούνταν με κάθε τρόπο την αυξημένη ικανότητα και την ποιότητα των ιδιωτικών υπηρεσιών προς τους πολίτες (στην υγεία, την ασφάλιση, την πολιτικό προστασία κ.ο.κ.), αποκαλύφθηκαν εντελώς γυμνές στην κρίση της πανδημίας; Είναι τυχαίο ότι οι δύο αυτές χώρες, οι οποίες αποδόμησαν το κράτος πρόνοιας, βιώνουν σήμερα τη μεγαλύτερη απώλεια ισχύος, κύρους και επιρροής στον υπόλοιπο κόσμο; Προφανώς όχι.
Είναι φανερό ότι η πολιτική δεν μπορεί να βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Θα το πληρώσει. Ούτε οικονομία μπορεί να σημαίνει μία άνευ όρων ενίσχυση των αγορών, μία διαρκή φροντίδα για την αποδοτικότητα των ιδιωτικών κεφαλαίων, χωρίς το ενδιαφέρον για το κοινωνικό αντίκρισμα. Για όνομα του θεού! Είναι κωμικοτραγικό να λες ότι είσαι πλούσια χώρα, επειδή έχεις κεφάλαια στη Wall Street, αλλά δεν έχεις κρεβάτι να σώσεις μία ζωή. Είναι πολιτικά και πολιτισμικά απαράδεκτο. Η πανδημία είναι μία ακόμη σκληρή αφορμή για να αλλάξουν τα πράγματα. Η πολιτική τάξη θα πρέπει να ξανασκεφθεί τον ρόλο και την απόστολή της. Να επανασχεδιάσει τις προτεραιότητες για το μέλλον με άξονα τον πολίτη και το συμφέρον της κοινωνίας. Περάσαμε την κρίση που ξέσπασε στις οικονομίες μετά το 2008 και αποδείχθηκε ότι οι πολιτικοί δεν κατάλαβαν τίποτε. Πολύ κρίμα. Διότι το κόστος ήταν ανεπανόρθωτο στη συνέχεια, με την κρίση της πανδημίας. Με τη συνεχιζόμενη ανικανότητα του υφιστάμενου μοντέλου να ανταποκριθεί στις σοβαρότερες προκλήσεις και την προστασία ακόμη της ανθρώπινης ζωής. Διότι, και στις δύο κρίσεις, το πρόβλημα όταν ένα πολύ βαθύ κραχ, ενός μοντέλου, το οποίο είχε ξεπεράσει τα όριά του.
Mε άλλα λόγια, οι δύο κρίσεις κατέδειξαν τη χρεοκοπία ενός συστόματος που δημιουργήθηκε τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, με την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής. Στη βάση της αρχής ότι οι αγορές, το χρήμα και το ιδιωτικό συμφέρον, όταν πάνω από όλα και από όλους. Δεν ήταν το ενδιαφέρον στην ασφάλιση, τη δημόσια υγεία, την προστασία του πολίτη, την πρόνοια και την παιδεία. Ολα αυτά τα δημόσια αγαθά, τα οποία απαξιώθηκαν, μαζί με την αποδυνάμωση του ρόλου του κράτους στην τήρηση των κανόνων ισονομίας. Τι τρομερή ειρωνεία! Διότι, στα συντρίμμια και των δύο μεγάλων κρίσεων, άπαντες τελικά, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, τράπεζες και πολυεθνικοί κολοσσοί, ικετευτικά στράφηκαν για να επιβιώσουν στο κράτος…
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
