Η Αριστερά είχε καταφέρει για δεκαετίες ολόκληρες να πείθει τους πολίτες για την ακεραιότητα των στελεχών της.
Ήταν αυτό που πολύ απλά ονομάστηκε «το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Όπως όμως αποδεικνύεται, μέρα με τη μέρα, το… ηθικό αυτό πλεονέκτημα δεν ίσχυσε και τόσο ακόμη και στα… πέτρινα χρόνια του 3%.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένας δήμαρχος της Αττικής ο οποίος είναι γνωστός τοις πάσι για την αριστεροσύνη του και ο οποίος είχε καταφέρει να πείσει όλο τον κόσμο ότι, ο καημένος ζει μόνο με τα απολύτως απαραίτητα αφού δεν έχει ούτε χρήματα ούτε είναι του χαρακτήρα του η πολυτελής ζωή. Του αρκούσε μια καλή παρέα με αρβανίτικα ανέκδοτα, προβατίνα και καλό μεσογείτικο κρασί. Βέβαια από καιρού εις καιρό χανόταν αφού οι αυτοδιοικητικές υποχρεώσεις του τον έστελναν στην Ευρώπη. Και πήγαινε ο δύσμοιρος δήμαρχος εκεί στις αφιλόξενες Βρυξέλλες και χτυπούσε τις μεγάλες πόρτες των γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ένα και μόνο σκοπό. Να φέρει προγράμματα και χρηματοδοτήσεις από το ΕΣΠΑ στο… χωριό του.
Μόνο που κάποιες φορές… χανόταν. Κι αντί για τις Βρυξέλλες βρισκόταν στο κοσμοπολίτικο Ντουμπάι κι από εκεί στο μακρινό Γιοχάνεσμπουργκ. Τί κι αν έλεγε ότι ποιούσε την ανάγκη φιλοτιμία και ξημεροβραδιαζόταν στις Βρυξέλλες. Ποιός άλλωστε έβλεπε πιο αεροπλάνο έπαιρνε όταν έφτανε στο «Ελ Βενιζέλος» που ήταν και μια σταλιά απόσταση από τον δήμο του. Έτσι χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι, κατέβαινε transit στο Ντουμπάι, έκανε τη μεγάλη ζωή με λιμουζίνες, όμορφες υπάρξεις και επισκέψεις σε πολυτελή στέκια της πόλης κι ύστερα ξανάπαιρνε το αεροπλάνο για περάσει δεύτερο γύρο πολυτέλειας και όμορφων στιγμών στη μακρινή μεγαλούπολη της Νότιας Αφρικής.
Οι πολίτες αλλά και οι συνεργάτες του αγωνιούσαν πίσω στο… χωριό για τους κόπους του και για τα λεφτά που θα έφερνε από τις Βρυξέλλες. Ε και αυτός, όταν επέστρεφε, καταπονημένος από το τρέξιμο στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόρτες απαντούσε με αυτή τη μπάσα φωνή του πως ήταν δύσκολα τα πράγματα και έπρεπε να ξαναπάει. Κι ύστερα από λίγες ημέρες ξανάκανε το ταξίδι, το πραγματικό αυτή τη φορά αφού είχε μάθει τα κατατόπια εκεί στην πρωτεύουσα της Ευρώπης και παρότι αριστερός, είχε και τα… κονέ.
Και η ζωή έτσι συνεχίστηκε κι ο δήμαρχος άφησε το χωριό του για τη μεγάλη πόλη για να ξαναθυμηθεί κάποια στιγμή να ξαναγυρίσει σ’ αυτό για να το ξανασώσει ίσως πάλι μέσω Βρυξελλών και Ντουμπάι!
