Ήταν 28 Μαΐου 1979, η ημέρα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε στο περιστύλιο του Ζαππείου τη συμφωνία πλήρους ένταξης της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.)

ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ

Αντιπροέδρου της Βουλής / Βουλευτής Α’ Αθηνών, ΝΔ

Η Χώρα μας γινόταν το 10° μέλος των πιο ισχυρών κρατών της Γηραιάς Ηπείρου και θα αποκτούσε έτσι:

-Θεμελίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, προερχόμενη, μάλιστα, από την επταετή δικτατορία, που κόστισε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.

-Γεωπολιτική σταθερότητα, απέναντι στη μονίμως προκλητική γείτονα, η οποία μέχρι σήμερα «γρυλλίζει» για «δικαιώματα» της στο Αιγαίο αλλά δεν τολμά να τα διεκδικήσει, παρά μόνο με τη μορφή λεκτικών απειλών, λόγω ότι η Ελλάδα αποτελεί το έσχατο όριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

-Οικονομική ανάπτυξη, η οποία αν και περιορίστηκε σημαντικά μετά από τη καταστροφική δεκαετία μνημονίων, που επιβλήθηκε στη Πατρίδα μας, εν τούτοις τη διατηρεί σε καλή θέση στη λίστα των κρατών με τις πιο δυνατές οικονομίες.

Αυτά θεωρώ, ότι αποτελούν και τα τρία μεγαλύτερα οφέλη, που αποκόμισε η Χώρα μας από την συμμετοχή μας στην ενωμένη ευρωπαϊκή οικογένεια.

Εύλογα, μπορεί να φανταστεί κάποιος, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί καθ’ όλη τη διάρκεια της 40ετούς πορείας της Ε.Ε. ως τώρα, αν η Ελλάδα δεν συμπεριλαμβάνονταν ανάμεσα στο σκληρό πυρήνα της.

Δίπλα μας εξακολουθεί να βρίσκεται πάντα η Τουρκία, δίπλα μας είναι πάντα και τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη, που έζησαν στον «σοσιαλιστικό παράδεισο» για ολόκληρες δεκαετίες και μόλις τα τελευταία χρόνια «ανακάλυψαν» και απολαμβάνουν τις αρετές της Δημοκρατίας.

Τα παραπάνω ευρωπαϊκά εχέγγυο, που θεμελίωσαν την Ελλάδα ως ένα σύγχρονο κράτος -με τις όποιες αδυναμίες της- δεν αποτελούν παράλληλα άλλοθι για τη σημερινή Ε.Ε., που δείχνει να έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Κι αντί να ηγείται των διεθνών εξελίξεων ασχολείται με το ποιος καθίσει στη πολυθρόνα ή στον καναπέ δίπλα στον Ταγίπ Ερντογάν…

Γυρνώ, λοιπόν, στο παρελθόν κι αναρωτιέμαι: θα τολμούσε, ο οποιοσδήποτε Ερντογάν, να πράξει κάτι ανάλογο έχοντας ενώπιον του τον στρατηγό Ντε Γκωλ, τον Κόνραντ Αϊζενχάουερ ή τον Ρομπέρ Σουμάν; Ούτε από το μυαλό θα του περνούσε σαν σκέψη. Και θα έτρεχε ξοπίσω τους για να τους παρακαλέσει να τον συγχωρήσουν για την απρέπεια του. Σήμερα όμως, ασχολούμαστε ακόμη με το… Sofa Gate αντί να ασχολούμαστε με την επιστροφή στις ρίζες της Ευρώπης, που οραματίσθηκαν οι πραγματικά σπουδαίοι ηγέτες της. Δηλαδή:

-Την Ευρώπη της Αλληλεγγύης των Πολιτών

-Την Ευρώπη του Σεβασμού στην Πολιτιστική Κληρονομιά

-Την Ευρώπη της Δημοκρατίας, της Ειρήνης, της Ευημερίας και Εγγύησης των κατακτήσεων των εργαζομένων και δικαιωμάτων του ανθρώπου
Προσωπικά είμαι φανατικά υπέρμαχος αυτών των ιδεών, οι οποίες θεωρω1, ότι έχουν αλλοιωθεί εδώ και αρκετά χρόνια και είναι ο λόγος, που έχω χαρακτηρίσει τον εαυτό μου ως «ρομαντικό ευρωσκεπτικιστή». Οι άσπονδοι φίλοι μου, όντας Ευρωβουλευτής το 1998, με είχαν αποκαλέσει «Λεπέν της Ελλάδας», επειδή υποστήριζα, σε άρθρα μου, τότε, ότι: «Η κοινωνική Ευρώπη πέθανε, ζήτω η Ευρώπη των τραπεζιτών» και πρόσθετα επίσης:

«Όλοι αυτοί, που αποτελούν σήμερα τις «κεφαλές» της Ευρώπης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαχειριστές και εκφραστές μίας κοντόθωρης πολιτικής, που αποσκοπεί να καθιερώσει όπως-όπως ένα ενιαίο νόμισμα, μειώνοντας τα κόστη συναλλαγών για τις μεγάλες επιχειρήσεις της σημερινής Ε.Ε., δημιουργώντας έτσι «οικονομίες κλίμακας» και οδηγώντας στην αύξηση των κερδών τους. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το άνοιγμα της «ψαλίδας» ανάμεσα στον φτωχό Νότο και τον πλούσιο Βορρά. Κανείς βέβαια δεν μιλά (ούτε και πολυενδιαφέρεται…) για τις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις της ηπείρου μας, τη «ραχοκοκαλιά» της ευρωπαϊκής οικονομίας, που δίνουν εργασία και δημιουργούν πλούτο για να υπάρξουν επενδύσεις μέσα στην ίδια την Ένωση. Κανείς δεν αναφέρει το κόστος που θα επωμιστούν οι επιχειρήσεις αυτές, για να καταφέρουν να προσαρμοσθούν στο ΕΥΡΩ. Η Οικονομική ενοποίηση δεν νοείται χωρίς προηγουμένως να διαμορφωθεί κοινή αμυντική και εξωτερική πολιτική. Η κακοδαιμονία και η διολίσθηση της σημερινής Ευρώπης προς οικονομιστικές πρακτικές έχει ως αφετηρία και οδηγό την αλλαγή προτεραιοτήτων που αργά και σταθερά επισυμβαίνει: ενώ η ευρωπαϊκή παράδοση και οι ουμανιστικές αντιλήψεις, που αναπτύχθηκαν στην ήπειρο μας θέτουν αυτονόητα το άτομο και τον σεβασμό της προσωπικότητας και των ελευθεριών του ως τον υπέρτατο στόχο, η σύγχρονη «Ευρωπαϊκή Ένωση» έχει ως άξονα την ευημερία των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών καθώς και την επίτευξη οικονομικών δεικτών. Σε μία προσπάθεια, μάλιστα, «καμουφλαρίσματος» των επιδιώξεων αυτών προχώρησε το 1991 στη μετονομασία της (από το εύγλωττο) «Ευρωπαϊκή ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ (Ε.Ο.Κ.) σε «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκα.

Η αντιμετώπιση της πανδημίας, που χτύπησε βάναυσα την Ευρώπη εδώ και ένα χρόνο, αποδεικνύει, ότι η Ε.Ε. και όποιοι -υποτίθεται- τη διοικούν πρέπει να αλλάξει επειγόντως κατεύθυνση.

Δεν είναι δυνατόν, να τίθενται εμπόδια και να παρακαλά η Ε.Ε. τις φαρμακοβιομηχανίες, για να παράξουν εμβόλια, ώστε να αποφευχθούν θάνατοι ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Δεν είναι δυνατόν, να συζητούν στην Ε.Ε. πως θα μοιραστούν τα 540 δις ευρώ -που έχουν αποφασιστεί μήνες τώρα- προκειμένου να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή των κρατών-μελών της, επειδή οι «πλούσιες χώρες του Βορρά» δεν θέλουν να χάσουν τον απόλυτο δημοσιονομικό έλεγχο.

Εν κατακλείδι, η Ευρωπαϊκή Ένωση, που οραματίστηκαν οι αληθινά, μεγάλοι ΗΓΕΤΕΣ οφείλει να εξελιχθεί και πάλι σε ΠΡΩΤΟΠΟΡΟ εξελίξεων στον παγκόσμιο χάρτη.

Οπως είχε πει ο Ζαν Μονέ (Γάλλος οικονομολόγος, που θεωρείται ο εμπνευστής της Ε.): «Τίποτε δεν είναι δυνατόν χωρίς τους ανθρώπους, τίποτε δεν διαρκεί χωρίς θεσμούς».

Θα κλείσω βάζοντας σε πληθυντικό, μόνο μία λέξη (Λαοί αντί Λαός) σε μία φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή:

«Οταν οι Λαοί δεν μπορούν να επιτύχουν κοινωνική δικαιοσύνη στα πλαίσια της Δημοκρατίας, κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους στην ιδέα της Δημοκρατίας».

Κι αυτό είναι που με φοβίζει: Τι, δηλαδή, μπορεί να ακολουθήσει, αν υπάρξει η πτώση της Δημοκρατίας
(Αρθρο του Νικήτα Κακλαμάνη, στο 19o τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού της Βουλής «Επί του…Περιστυλίου!»)