Η καταπολέμηση του μίσους, της βίας, της τρομοκρατίας δεν έχει πολιτικό ή ιδεολογικό πρόσημο. Απαιτεί ένα αρραγές και ακέραιο μέτωπο όλων. Χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς «ναι μεν, αλλά», χωρίς συμψηφισμούς. Ολες οι μανάδες άλλωστε το ίδιο κλαίνε τα παιδιά τους. Και όλα τα παιδιά το ίδιο θρηνούν τους πατεράδες τους. Τα νεκροταφεία μάς εξισώνουν όλους.
Αν, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν έχουμε ακόμα ξεμπερδέψει οριστικά με την τρομοκρατία, αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει πετύχει την ουσιαστική συναντίληψη και την αναγκαία συναίνεση για το αυτονόητο: την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής που δεν δικαιούται κανείς να αφαιρεί.
Αρχή και τέλος είναι η ίδια η δημοκρατία. Το κράτος δικαίου. Οι θεσμοί, οι νόμοι, οι κανόνες που ισχύουν για όλους, δίχως εξαιρέσεις και αποκλεισμούς. Φυσικά, ισχύουν και για έναν επαγγελματία κατά συρροήν δολοφόνο. Αλίμονο μας αν το δίκαιο κοβόταν και ραβόταν στα μέτρα κάθε εκβιαστή και προσαρμοζόταν ο τόπος και ο τρόπος έκτισης της ποινής του στα σταθμά που τον εξυπηρετούν.
Σωστά η πολιτεία εξαντλεί όλα τα νόμιμα μέσα για να κρατήσει στη ζωή τον δολοφόνο, δείχνοντας έτσι εμπράκτως την οφειλόμενη γενναιοδωρία και τη μεγαλειώδη δύναμη της δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών αρχών του κράτους δικαίου. Ας ανταποκριθούν ανάλογα η οικογένεια και οι «σύντροφοί» του. Είναι ένα δικαίωμα που ο ίδιος αρνήθηκε στα θύματά του. Οι άνθρωποι που χάθηκαν από το όπλο του δεν είχαν επιλογή αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν. Εμείς, οι συγγενείς τους, δεν είχαμε την επιλογή να τους έχουμε ζωντανούς.
«Το ήθος της πολιτικής είναι και προοπτικά γίνεται ήθος της κοινωνίας», είχε γράψει ο πατέρας μου. Ο δημόσιος λόγος παράγει αποτελέσματα. Εχει συνέπειες. Ενίοτε οδηγεί και στο αίμα. Το ζήσαμε πριν από 40 χρόνια, όταν τα ψευδή και χυδαία πρωτοσέλιδα κάποιων βρήκαν τη θέση τους στις προκηρύξεις της «17 Νοέμβρη». Οπλισαν τα σαρανταπεντάρια.
As μου επιτραπεί μια προσωπική έκκληση, με τη μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία. Μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν από έναν παράφρονα αυλητή του μίσους. Μην υπνοβατήσουμε προς τον βούρκο που μπορεί να μας καταπιεί. Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνον, όχι σημαία ευκαιρίας και αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση. Η ζωή του είναι δική του. Ομως, οι ζωές δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, όλων μας και των παιδιών μας, είναι δικέε μας.
από την Καθημερινή
