Tελικά έχουν δίκιο όσοι λένε ότι «ο ίσιος δρόμος στην πολιτική είναι αδιάβατος» και το απόφθεγμα βρίσκει εφαρμογή στο συγκεκριμένο πολιτικό timing που διανύουμε. Πάνω σε αυτό το μονοπάτι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με τα όσα ανακοίνωσε περί πολιτικής σταθερότητας και κυβερνήσεων συνεργασίας αναστάτωσε και αποσυντόνισε τους δύο βασικούς του αντιπάλους οι οποίοι είχαν χαράξει ο καθένας το δικό του αφήγημα.

Γράφει ο… μη ειδικός συνεργάτης

Πρακτικά δηλαδή, μετά τις δηλώσεις Μητσοτάκη, οι κύριοι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Ανδρουλάκης θα πρέπει να αναθεωρήσουν την στρατηγική τους και να πάρουν καθαρή θέση στο διάστημα μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής το αργότερο. Θα αφήσουν τη χώρα ακυβέρνητη; Θα αφήσουν τη χώρα να συρθεί σε αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες; Ποιος θα αναλάβει αυτό το πολιτικό κόστος έναντι του λαού; Ο Μητσοτάκης είπε κάτι που πολλοί το άκουσαν και λίγοι το κατάλαβαν: «Ο τόπος θα κυβερνηθεί όπως αποφασίσει ο λαός». Μεγάλη κουβέντα, με νόημα… Αν ο λαός αποφασίσει να δώσει μεγάλα ποσοστά και στα τρία κόμματα και να μοιράσει την λαϊκή εντολή, ποιος ή ποιοι είναι αυτοί που θα αγνοήσουν την ετυμηγορία του;

Τα όσα είπε ο πρωθυπουργός έχουν ιδιαίτερη σημασία, αφού με αυτή την κίνηση ο Μητσοτάκης αλλάζει την πολιτική ατζέντα και φέρνει τον Τσίπρα και τον Ανδρουλάκη προ των ευθυνών τους. Σε πρώτη φάση χαλάει το αφήγημα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ που ήλπιζε ότι θα πάμε σε εκλογές με το δίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης». Δεν θα πάμε με αυτό. Θα πάμε με το ερώτημα «Σταθερότητα ή ακυβερνησία;». Χάνει δηλαδή ο Τσίπρας το πλεονέκτημα του «τεχνητού διπολισμού» πάνω στο οποίο έχει χτίσει όλη την καριέρα του. Ταυτόχρονα, ο Νίκος Ανδρουλάκης χάνει το προνόμιο του «ισαποστακισμού» πάνω στο οποίο είχε χτίσει όλη του την καριέρα.

Ειδικά ο κ. Ανδρουλάκης θα δυσκολευθεί αρκετά. Εκτός αν πει ευθαρσώς στον ελληνικό λαό την δεύτερη Κυριακή: «Δεν με ενδιαφέρει, ας πάμε και σε τρίτες εκλογές» και κάπου εκεί θα αναγκαστεί να ψάχνει ακόμα και την δική του ψήφο στις κάλπες.

Ξαναδιαβάζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχω αρχίσει να πείθομαι ότι η πολιτική είναι η τέχνη του ανέφικτου… να κάνεις δηλαδή πράγματα που οι άλλοι ούτε καν είχαν φανταστεί.