Για τους Έλληνες ή, τέλος πάντων για όσους Έλληνες θυμούνται, η 21η Απριλίου είναι συνδεδεμένη με το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, την επτάχρονη δικτατορία, τις γραφικότητες της χούντας, αλλά και τις διώξεις δημοκρατικών πολιτών.
του Χάρη Παυλίδη
Προσωπικά η 21η Απριλίου μου θυμίζει το τανκ στη γωνία του σπιτιού μου, τη Ντόιτσε Βέλε, τους δίσκους του Μίκη Θεοδωράκη με τη Χορωδία Τρικάλων και την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου, το κούρεμα με τη «ψιλή».
Για τους Γάλλους η 21η Απριλίου θα μπορούσε να είναι ίσως το πιο σύντομο ανέκδοτο, ένα κακόγουστο πρωινό αστείο πριν από τον καφέ και του κρουασάν. Θα μπορούσε όμως να είναι κι ένα μήνυμα- πυτζάμα αντίστοιχο εκείνων που έστελναν κάποιοι ιταλοί κολονέλοι τη δεκαετία του ’70.
Η ανοιχτή επιστολή μιας χιλιάδας αποστράτων του γαλλικού στρατού, που δημοσιεύθηκε στο υπερσυντηρητικό περιοδικό «Βαλέρ Ακτουέλ» την 21η Απριλίου, η οποία προειδοποιούσε τον Πρόεδρο Μακρόν ότι επίκειται εμφύλιος εφόσον δεν αντιμετωπίσει τον «ισλαμικό αυτονομισμό» δεν είναι αστείο.
Εάν έμενε εκεί το αστείο, ίσως θα ήταν μια καλή αφορμή για τους Γάλλους να αναζητήσουν την ξεκαρδιστική κωμωδία του Μίνο Γκουερίνι, την ταινία «Κολονέλο Μπουτιλιόνε» (1975), ώστε να συγκρίνουν το μέγεθος της βλακείας των γάλλων «Μπουτιλιόνε» με τους ιταλούς κολονέλους.
Δεν είναι όμως αστείο όταν έρχεται και δεύτερη επιστολή, αυτή τη φορά από εν ενεργεία στρατιωτικούς την οποία μάλιστα συνυπογράφουν δεκάδες χιλιάδες πολίτες και η Λεπέν! Αυτό σίγουρα είναι «καμπανάκι» για να μη πω «κουδούνα». Μιλάμε για τη Γαλλία των «κίτρινων γιλέκων», των γκέτο και φυσικά για μια χώρα της Μεσογείου.
Μιλάμε, επίσης, για τη Γαλλία που σε ένα χρόνο θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές και η Λεπέν θα φροντίσει να αξιοποιήσει τη φθορά του Μακρόν, ακόμα και κλείνοντας το μάτι στην λαϊκίστικη Αριστερά και σε όλους όσοι θεωρούν ότι ο Μακρόν υπονομεύει τα «εθνικά ιδεώδη» της Γαλλίας.
Πιστεύει κανείς ότι υφίσταται κίνδυνος παραξικοπήματος στη Γαλλία; Στη Γαλλία του πολιτισμού, της διανόησης και της δημοκρατίας; Στη Γαλλία που αποτελεί έναν από τους πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Προφανώς ούτε ο Γκουερίνι δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ένα τέτοιο σενάριο.
Ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι οι «κολονέλοι» δεν ντρέπονται, ότι η Λεπέν υπάρχει και ενισχύεται και ότι η ακροδεξιά δεν προκαλεί σε μια μεγάλη πλειοψηφία γάλλων πολιτών αρνητικά συναισθήματα, πρέπει να προβληματίσει κάθε δημοκράτη εντός και εκτός Γαλλίας. Γιατί η δημοκρατία είναι προφανές ότι απειλείται.
Κι αυτό οφείλει να το εξετάσει σοβαρά η Ευρωπαϊκή Ένωση, να το αντιμετωπίσουν υπεύθυνα οι ηγέτες των κρατών- μελών, να το συζητήσουν διεξοδικά οι κυβερνήσεις ώστε η Ευρώπη να ανακτήσει το κοινωνικό πρόσημο που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της ίδρυσής της. Τώρα η ΕΕ οφείλει να αντιδράσει προτάσσοντας τις αρχές και τις αξίες του κοινωνικού κράτους.
Και από την πλευρά τους οι πολιτικοί θα πρέπει να καταλάβουν, ότι η πολιτική όταν δεν έχει όραμα και ανατίθεται ως υπεργολαβία σε τεχνοκράτες, μοιραία καταλήγει υποχείριο όσων από διαφορετική οπτική επιδιώκουν τον περιορισμό των δημοκρατικών λειτουργιών. Εν ολίγοις γίνεται υπόθεση της Λεπέν και όσων περιμένουν το έναυσμα για να ξαναγυρίσουν την Ευρώπη στα κράτη- φρούρια.
Και μη νομίζετε ότι «Μπουτιλιόνε» δεν υπάρχουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, στην Ιταλία, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, αλλά και στην Ελλάδα. Ο αντικοινοβουλευτισμός λανθάνων ή μη είναι εκεί και περιμένει από φάρσα να γίνει καθεστώς. Κι αυτό δεν είναι αστείο…
