Απολαμβάνεις ένα πρωί το καφεδάκι σου όταν ακούς το κουδούνι να χτυπάει… τρεις φορές. Η πρώτη αντίδραση είναι να αναρωτηθείς ποιος χτυπάει τέτοια ώρα- αφού εδώ και χρόνια οι ταχυδρόμοι δεν συνηθίζεται να χτυπούν- να σηκωθείς και δια μέσω του θυροτηλεφώνου να δεις και να ρωτήσεις.
του Χάρη Παυλίδη
Ερώτηση: «Ποιος είναι;».
Απάντηση: «Καλημέρα, είμαι ο φασισμός. Μου ανοίγετε;». Προφανώς ως συνεπής δημοκράτης δεν του ανοίγετε, κι αυτός αντί να παραβιάσει την πόρτα-όπως τις παλιές καλές εποχές- φεύγει και χτυπάει την πόρτα του διπλανού, ενώ εσείς συνεχίζετε την απόλαυση από εκεί που την αφήσατε.
Ηθικό δίδαγμα: Κλειδώνετε την εξώπορτα, παρακολουθείτε ανελλιπώς την ΕΡΤ ώστε να είσθε σε εγρήγορση, και βέβαια να θυμάστε ότι ο φασισμός στην Ελλάδα έχει πολλά πρόσωπα. Ενίοτε δε και χρώματα που αλλάζουν ανάλογα με το περιβάλλον και την εποχή. Αν, όμως, ισχύουν τα προαναφερθέντα, μήπως τελικά ο φόβος οδηγήσει στο άλλο άκρο; Δηλαδή, να μην ανοίγει κανένας σε κανέναν; Μήπως, υπό το φόβο του φασισμού, της βίας και του μίσους που κομίζει για τη δημοκρατία, κάποιοι επιδιώκουν να εκλογικεύσουν τον ακραίο λαϊκισμό;
Σκεφθείτε, ποια θα ήταν η αντίδραση αν η ΕΡΤ αντί να… «λέει όχι στο φασισμό», έλεγε «όχι στον κομμουνισμό». Στην καλύτερη περίπτωση θα έπεφτε «μαύρο». Το ερώτημα, όμως, ανεξάρτητα από τους λόγους που η ΕΡΤ και η κυβέρνηση «ξεθάβουν» το φασισμό, είναι πως θα αντιδρούσε ο μέσος πολίτης στο χτύπημα της πόρτας από τον κομμουνισμό; Θα άνοιγε; Η πλεινότητα ναι, θα άνοιγε. Γιατί πολύ απλά οι Έλληνες φοβούνται αυτό που έζησαν κι όχι αυτό που δεν γνώρισαν.
Το να είσαι αντιφασίστας είναι απολύτως συμβατό με τα δημοκρατικά αντανακλαστικά, εν αντιθέσει με το να είσαι αντικομμουνιστής που είναι κολάσιμο και άκρως αντιδημοκρατικό. Αν και πρόκειται για δύο αντικοινοβουλευτικές ιδεολογίες, καθ’ όλα ολοκληρωτικές, εν τούτοις μόνο μια είναι κακόφημη στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί η προπαγάνδα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα.
Χθες, 21η Απριλίου, επέτειο του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, πριν από 45 χρόνια, η Δημοκρατία έμπαινε στο «γύψο». Η κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κράτησε 7 χρόνια. Από το 1967 μέχρι το 1974. Η Δημοκρατία απόκαταστάθηκε και βαστάει γερά μέχρι σήμερα, χάρις στη Μεταπολίτευση, που οι λαϊκιστές του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων «αντισυστημικών» πολιτικών δυνάμεων λοιδορούν.
Ο 45χρονος Αλέξης Τσίπρας γεννήθηκε όταν επέστρεφε στην Ελλάδα ο Καραμανλής και κατέρρεε το δικτατορικό καθεστώς. Το δυστύχημα για τον ίδιο και τη χώρα είναι ότι δεν κατάλαβε που οδήγησε ο διχασμός την πατρίδα του. Σήμερα, μια ημέρα μετά από τη «μαύρη» επέτειο, ο πρωθυπουργός έμεινε πίσω 45 χρόνια να παλεύει με τις εμμονές του και να προσπαθεί να αναβιώσει τις διαχωριστικές του διχασμού. Κι αυτός ο «νέος» με τα ρυτιδιασμένα μυαλά, δεν χρειάζεται να χτυπήσει το κουδούνι. Μπαίνει στα σπίτια από την ΕΡΤ…
