Δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανένα νοήμονα η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ που τάχθηκε ουσιαστικά υπέρ του δολοφόνου Κουφοντίνα. Ίσα ίσα εξηγεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τα συγκοινωνούντα δοχεία με αλητάμπουρες –δήθεν οπαδούς του αναρχισμού- των Εξαρχείων, που επί χρόνια απολαμβάνουν της στοργής και του Προδέρμ της Αριστεράς… Ταυτοχρόνως δε επιχειρεί να προκαταλάβει τις πιθανές εξελίξεις.
του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου
Όλη αυτή η ιστορία που στήνεται εδώ και καιρό, έχει τρία χαρακτηριστικά:
Το πρώτο είναι ότι επιχειρείται εκβιασμός της Πολιτείας.
Το δεύτερο είναι το δήθεν δίλημμα που επιβάλλεται «βιάιως» στη δημόσια συζήτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το τρίτο είναι ότι για μια ακόμη φορά η Αριστερά με τη το μηδενικό αίσθημα ευθύνης επιχειρεί να υποθάλψει επιθέσεις εναντίον της Δημοκρατίας.
Πουθενά στην υφήλιο ένας καταδικασμένος για έντεκα φόνους ΔΕΝ θα έβρισκε κάλυψη και συμπαράσταση ενός κόμματος! Πουθενά!
Πουθενά στην υφήλιο, ένας καταδικασμένος δολοφόνος δεν θα μπορούσε να καταστεί παράγων μέσα από τη φυλακή, αναγορεύοντας τον εαυτό του… πολιτικό κρατούμενο!!
Πουθενά στην υφήλιο ένας αδίστακτος δολοφόνος δεν θα μπορούσε να απαιτεί πού θα βρίσκεται το κελί που θα κρατείται, στα επόμενα λίγα χρόνια πριν αποφυλακιστεί!
Πουθενά στο κόσμο τα κράτη εκβιάζονται. Πουθενά! Πολύ περισσότερο από αδίστακτους κι αμετανόητους δολοφόνους. Εδώ όμως, με τη συμπαράσταση της Αριστεράς αυτό συμβαίνει απροκάλυπτα.
Η αλήθεια είναι ότι η περίπτωση του κατά συρροή δολοφόνου που το παίζει …πολιτικός κρατούμενος, μπορεί να οδηγήσει σε πολύπλοκες καταστάσεις. Προσέξτε: Αν το Κράτος υποχωρήσει στο αίτημά του (δηλαδή να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του όπου εκείνος επιθυμεί) τότε θα είναι ένα κράτος ηττημένο κι ασόβαρο!
Από την άλλη πλευρά κατατίθεται από πολλούς ο ηθικός εκβιασμός ότι αν το κράτος δεν υποχωρήσει κι ο Κουφοντίνας πεθάνει από την απεργία πείνας, πάλι το κράτος θα έχει υποστεί ήττα. Χώρια που θα καταστήσει ήρωα για την Αριστερά ένα δολοφόνο –ρεμάλι!
Για σταθείτε όμως: Είναι δυνατόν να περιλαμβάνεται στη φαρέτρα των εκβιαστών «η μη ηρωοποίησή» του Κουφοντίνα; Δηλαδή τι πρέπει να γίνει; Να ακυρωθεί μόνη της η ελληνική πολιτεία για να μη γίνει ήρωας ο δολοφόνος για λόγους επικοινωνίας;
Ακούμε και κάτι άλλο: Ότι η ανθρώπινη ζωή είναι υπεράνω όλων, είναι το ύψιστο αγαθό, άρα πρέπει να σωθεί ο Κουφοντίνας.
Πέραν, όμως, του ότι ο ίδιος ο δολοφόνος δεν σεβάστηκε την ανθρώπινη ζωή ως αξία, δεν μπορούμε παρά να διαφωνούμε μ’ αυτό το δήθεν ανθρωπιστικό τσιτάτο. Αν η ζωή ήταν το ύψιστο αγαθό δεν θα είχαμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στις επιβουλές κι επιθέσεις των εχθρών της χώρας, αφού κανένας δεν θα πολεμούσε για να μην υπάρξουν νεκροί. Το κορυφαίο, λοιπόν, το ύψιστο των ύψιστων αγαθών είναι η σεβασμός κι η αξιοπρέπεια. Είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε επίπεδο Πολιτείας…
Άρα, η επιλογή θα πρέπει να είναι αυτή που θα καταδεικνύει ότι το κράτος δεν εκβιάζεται και διατηρεί το κύρος και την αξιοπρέπειά του. Τελεία και παύλα!
Κάτι τελευταίο: Ας μας γίνει μάθημα κι οδηγός τι έκανε η Ιταλία απέναντι στον εκβιασμό των τρομοκρατών των «Ερυθρών Ταξιαρχιών». Που είχαν απαγάγει τον Μόρο και για να τον ελευθερώσουν ζητούσαν να ελευθερωθούν τα μέλη τους που κρατούνταν. Όμως, όλα τα πολιτικά κόμματα (συμπεριλαμβανομένου και του κομμουνιστικού υπό τον Μπερλινγκουέρ) αποφάσισαν να μη κάνουν καμιά διαπραγμάτευση με τους δολοφόνους –τρομοκράτες και να διατηρήσουν ψηλά την εθνική αξιοπρέπεια και την υπόστασή τους.
Ναι, ο Μόρο δολοφονήθηκε κι η ζωή του ήταν εξόχως σημαντική. Μα όχι σημαντικότερη από το ίδιο το κράτος!
