Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης δημιούργησαν πολιτικούς σχηματισμούς που αξιοποίησαν στο έπακρο το θυμό του κόσμου. Με τις μεθόδους που εφήρμοσαν και τις τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν από τις ηγεσίες τους, ο θυμός εξελίχθηκε σε μίσος κατά του πολιτικού κόσμου και κυρίως όσων με σύνεση και μετριοπάθεια όρθωσαν ανάστημα στον λαϊκισμό και στις φασίζουσες νοοτροπίες. Το περιθώριο έγινε εξουσία και η δημοκρατία μπήκε στο περιθώριο. Όσοι έκαναν το λάθος να ομολογήσουν ότι έκαναν λάθος που πίστεψαν στα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” του “χαρισματικού” έγιναν εχθροί των συμφερόντων του λαού. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Μίκης Θεοδωράκης που είχε το σθένος να αναθεωρήσει όσα θετικά είχε πει για τον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ. Εκ πεποιθήσεως αναθεωρητής τόλμησε να κάνει μια ακόμη φορά αυτό που έκανε πάντα στη ζωή του. Να μην αφήσει τα πιστεύω του- σωστά ή λάθος αλλά δικά του- στα χέρια των καιροσκόπων. Το αποτέλεσμα; Η αθλιότητα της πλέμπας στον τοίχο του σπιτιού του μεγάλου δημιουργού ανήμερα της γιορτής του. Δεν πειράζει Μίκη. Όπως είχε πει ο Γκαίτε “Οι ανόητοι και οι έξυπνοι είναι ακίνδυνοι. Βλάπτουν μόνο οι μισοηλίθιοι και οι ημιμαθείς”. Και από μισοηλίθιους και ημιμαθείς αποκτήσαμε αρκετούς αυτά τα χρόνια…
Easy Writer
