Δεν είναι λίγοι εκείνοι που απόρησαν με την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, για τις Ισπανικές εκλογές και τους πανηγυρισμούς Τσίπρα για την καταβαράθρωση των Podemos…!
Αν δεν το καταλάβατε, εκείνοι που αποτελούσαν πηγή έμπνευσης για τον Αλέξη όταν σήκωνε τα λάβαρα της επανάστασης που έκανε γαργάρα το 2015, τείνουν προς την πολιτική εξάχνωση.
της Λίνας Κλείτου
Ο πρωθυπουργός όμως, που δεν διακρίνεται για τον συναισθηματισμό του, έχει την ικανότητα όλα αυτά να τα προσπερνά και να πανηγυρίζει στην πρώτη ευκαιρία για τα πάντα.
–Για τις Ισπανικές εκλογές και το μήνυμα που θέλει ν περάσει ώστε να αιτιολογήσει την δική του υποτιθέμενη στροφή στην σοσιαλδημoκρατία,
—για το δημοψήφισμά του 62% που έκανε το ΟΧΙ, σε μια στιγμή ΝΑΙ, παρά το κλάμα της Περιστέρας έκτοτε,
—για τις συντάξεις που πετσόκοψε,
–το ΕΚΑΣ των πάμπτωχων που κατήργησε
–τον ΕΝΦΙΑ που διατήρησε και θεσμοθέτησε για πάντα,
—για τον Τράμπ που ήταν ο άρχων του κακού, αλλα ο πονηρός αριστερός, του έγλειψε τα κορδόνια στον Λευκό Οίκο.
Αν αναρωτιέστε γιατί τελικά μονίμως πανηγυρίζει , η απάντηση είναι μια: από πεποίθηση…Δεν είναι απλά γραφικό αυτό που κάνει.
Είναι βαθύ και επικίνδυνο.
Είναι η στυγνή , κυνική, αμοραλιστική προσέγγιση της πολιτικής, από μια κλίκα, γαλουχημένη από την ξεστρατημένη, εξωνημένη πλέον «δρακογενιά», που αντικατέστησε το δίκαιο του κόμματος, με την ανταποδοτικότητα του δικαίου της παρέας της εξουσίας.
Ετσι θα πορευτούν μέχρι τέλους ευωχοούμενοι , την λεωφόρο της εξουσίας εκείνοι που αμπελοφιλοσοφούσαν στους καφενέδες, κατέτασσαν την πρέφα στα βαρέα και ανθυγιεινά, επιχειρηματολογούσαν για την ναϊφ τέχνη του μπαγλαμά και πέταγαν πέτρες στους μπάτσους στις πορείες…
Φούμαρα ήταν τελικά τα περισπούδαστα τσιτάτα, για την αριστερά της προόδου του πολιτισμού, της κουλτούρας. Ηταν για τους χαχόλους η κάποιους που είχαν τρομάξει από την μονολιθικότητα του ΚΚΕ και αναζητούσαν ένα ευρύτερο πλαίσιο για να στεγάσουν τη δήθεν προοδευτική αντίληψη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Λένε ότι η εξουσία διαφθείρει. Λάθος. Δεν διαφθείρονται οι διεφθαρμένοι. Ούτως η άλλως κατεστημένο και καλοβολεμένο σύστημα ήταν όλοι οι αριστεροί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Λένε ότι η εξουσία υποθάλπει τον κυνισμό. Μάλλον το αντίθετο ισχύει. Οι κυνικοί διακονούν την εξουσία με κυνισμό.
Μέσα σε όλα λοιπόν, γιατί να μην πανηγυρίσει και ο Αλέξης για την ήττα των Podemos, τη νίκη του Σάντσεθ, την άρνησή του να συνεργαστεί με τα απομεινάρια των Podemos και ότι άλλο προκύψει στην πορεία;
Νομίζει ότι ακόμη μπορεί να λειτουργεί με εναλλακτικά αφηγήματα, χωρίς πολιτικό κόστος.
Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Ο κ.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτά και με εκείνα, ολοκληρώνουν έναν κύκλο στην εξουσία που ξεκίνησε ως Πρώτη Φορά Αριστερά και καταλήγει σε λούμπεν ΠΑΣΟΚ.
Η κάλπη δεν απέχει πολύ για να δείξει πως θα αποτιμηθεί ο διαρκής υιοθέτηση αντιτιθέμενων θέσεων.
Για όσους όμως, ακόμα επιμένουν να λειτουργούν και να αναλύουν την πολιτική με τα κλασσικά εργαλεία, το ερώτημα είναι ένα: έχει κανένα λόγο ύπαρξης η αριστερά του ότι να ναι πια ;
