Κοντά σ’ αυτά που μπορεί να παπαγαλίζει ο κάθε βαρεμένος, έχουμε και τα αντίστοιχα ιερά αποφθέγματα πεφωτισμένων ιεραρχών από κομματικές θρησκευτικές σέχτες.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Όσοι ταξιδεύουν συστηματικά στα πελάγη του Διαδικτύου, αλλά και αυτοί που περιστασιακά ψιλαρμενίζουν, βλέπουν αναρτήσεις και δημοσιεύσεις, καταγγελίες, ύβρεις, τοξικά υπολείμματα ψεκασμών και προκαταλήψεων, σε βαθμό που είναι να τρελαίνεσαι. Είναι να απορείς πού χάθηκε τόσο -ελληνικό- φως σε μαύρες τρύπες σκοταδιού, σε νοητικά λύματα, σε απόβλητα και περιττώματα χαλασμένων εγκεφάλων.
Διαβάζεις «δεν φταίει ο σταθμάρχης ούτε οι εργαζόμενοι στα τρένα, φταίει το σύστημα», «η ελληνική κυβέρνηση και οι λιμενικές αρχές πνίγουν μετανάστες στη θάλασσα», «σχολεία και πανεπιστήμια υποβαθμίζονται σκόπιμα από τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση για να προσφέρει εκδούλευση σε ιδιωτικά συμφέροντα», «πολυεθνικές εταιρείες διασπείρουν ιούς και μολύνσεις για να πουλάνε φάρμακα κι εμβόλια», «τα κέρδη σας – οι νεκροί μας»(!), «για το δυστύχημα των Τεμπών φταίει ο καπιταλισμός – στον σοσιαλισμό δεν γίνονται δυστυχήματα».
Μπορούμε να παραθέσουμε πολλά τέτοια που θα κάνουν τα λαμπάκια σου να καούν και να υποστείς βαρύ εγκεφαλικό. Και βέβαια, κοντά σ’ αυτά που μπορεί να παπαγαλίζει ο κάθε βαρεμένος, έχουμε και τα αντίστοιχα ιερά αποφθέγματα πεφωτισμένων ιεραρχών από κομματικές θρησκευτικές σέχτες.
Αυτή η περιρρέουσα δαιμονολογία και η εχθροπάθεια είναι πια ανεξέλεγκτες και ασκούνται με επαγγελματική μαεστρία από ψυχοπαθείς αγκιτάτορες, με το αζημίωτο, διαστρέφοντας την πραγματικότητα, κάνοντας το άσπρο μαύρο και παρουσιάζοντας τον θύτη ως θύμα.
Αυτός που διαδίδει ψευδείς ειδήσεις κατηγορεί τους άλλους για fake news, αυτός που κάνει κηρύγματα μίσους εγκαλεί τους άλλους για διχαστικές πολιτικές, ο άχρηστος και ανίκανος δημόσιος λειτουργός προβοκάρει και υπονομεύει τους συνεπείς υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος γιατί χαλάνε την πιάτσα.
Οι φαύλοι και οι οσφυοκάμπτες απεχθάνονται κάθε υπόνοια αξιολόγησης γιατί ξέρουν ότι όποια δυσλειτουργία οφείλεται σε αυτούς και πολύ θα ήθελαν να είναι οι ίδιοι αξιολογητές για να εξαφανίσουν όσους εργάζονται με συνέπεια και αξιοπρέπεια.
Έτσι κάποιοι διεστραμμένοι παραμορφώνουν το περιβάλλον και τη ζωή μας και περιγράφουν την κανονικότητα ως δυστοπία, λέξη που οι ίδιοι λανσάρουν εσχάτως, ακριβώς για να μην κατηγορηθούν αυτοί. Για ξεκάρφωμα. Καταλαβαινόμαστε νομίζω.
Η κανονικότητα και η Αριστερά…
Ένα γνωστό λαϊκό τραγούδι λέει «μόνος θεσμός, ο Λαός» και όλοι ξέρουμε καλά ποιοι ήταν οι θεσμοί στα νυχτερινά καθεστώτα που χορεύονταν αυτές οι μεγάλες επιτυχίες, ποιοι ήταν οι μπράβοι κι οι πορτιέρηδες, ποιοι παίζανε τα όργανα και ποιες ήταν οι λουλουδούδες.
Στα ίδια κέντρα ακούγονταν κι άλλα σουξέ, από μεγάλους τραγουδισταράδες, όπως το αγαπημένο χασάπικο «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη» και η θρυλική ζεϊμπεκιά «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Τραγουδώντας αυτά, καταλάβαμε τι συμβαίνει, γενικά.
Άλλοι καλλιτέχνες μάς πληροφορούν ότι δεν πρέπει να υποστηρίζουμε, να ανεχόμαστε και να δουλεύουμε σε οργανισμούς που έχουν σκοπό το κέρδος!
Είναι εξωφρενικό και τερατώδες αυτό, γιατί σε μια προοδευτική κοινωνία υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων, το κέρδος είναι εργαλείο του διαβόλου, τη ζημιά πρέπει όλοι να επιδιώκουμε, έτσι προχωράει η ανθρωπότητα!
Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε κάτι συνδικαλιστικές ενώσεις, συντεχνίες και διάφορους εργατοπατέρες. Όλοι αυτοί για μια ζημιά αγωνίζονται, το κέρδος το σιχαίνονται!
Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά, ας το θυμόμαστε, γιατί μη μου πείτε πως η κοπέλα που με τόση ενάργεια πολιτικής σκέψης το είπε δεν ήξερε τι έλεγε.
Πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι όσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα τόσο το καλύτερο για μερικούς-μερικούς. Μόνο με στρατιές αγανακτισμένων, οργισμένων, εξαθλιωμένων και αδικημένων, έστω και κατά φαντασία, θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε το καθεστώς.
Οι «νοικοκυραίοι» και οι «κυρ Παντελήδες» είναι βαρίδια για μας, σύντροφοι.
