Οι ακροδεξιοί δολοφόνοι είναι πρώτα από όλα δολοφόνοι, ενώ οι ακροαριστεροί «εκτελεστές» είναι πρώτα από όλα αριστεροί, είναι αγωνιστές που αποδέχονται και ασκούν (ίσως κακώς) τη λογική του ένοπλου αγώνα.

 

Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ

 

Μεγάλη κουβέντα γίνεται καιρό τώρα για την ψήφιση στη Βουλή διάταξης που θα αποκλείει από τη συμμετοχή στις εκλογές εγκληματικές οργανώσεις, δολοφονικές συμμορίες και ομάδες συναφών δραστηριοτήτων που μεταμφιέζονται σε κόμματα και διεκδικούν την ψήφο των πολιτών.

Τη σχετική τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή αρνείται να ψηφίσει η αξιωματική αντιπολίτευση και το ΚΚΕ –και βεβαίως διαφωνούν με αυτήν και άλλες ομάδες της Αριστεράς– με τη δικαιολογία ότι επιχειρείται η εφαρμογή της θεωρίας των δύο άκρων, ενώ το άκρο είναι ένα!

Εχουμε ακούσει επιχειρήματα και σχετικές τοποθετήσεις που λένε «υπάρχει καλή και κακή βία», «οι μολότοφ δεν είναι πάντα κακές, εξαρτάται σε ποια πλευρά βρίσκεσαι», «κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί από τη 17 Νοέμβρη», μπορεί δηλαδή να δολοφονήθηκαν κάποιοι, αλλά αυτό έγινε στο πλαίσιο της «επαναστατικής δράσης που είχε ανθρώπινα ιδεώδη».

Ελπίζω να θυμάστε τα σχετικά ιδεολογικά φληναφήματα με ανθρωπιστικό κι επαναστατικό περιτύλιγμα. Που θα πει ότι δεν είναι όλοι οι εγκληματίες το ίδιο.

Οι ακροδεξιοί δολοφόνοι είναι πρώτα από όλα δολοφόνοι, ενώ οι ακροαριστεροί «εκτελεστές» είναι πρώτα από όλα αριστεροί, είναι αγωνιστές που αποδέχονται και ασκούν (ίσως κακώς) τη λογική του ένοπλου αγώνα.

Ακόμα και δημοσιογράφοι τσιμπάνε και υιοθετούν μια περίεργη λογική διαχωρίζοντας τις δολοφονίες από τις «εκτελέσεις» και αρέσκονται να λένε ότι π.χ. οι Πυρήνες της 29 Φλεβάρη «εκτέλεσαν…», ποτέ δεν λένε δολοφόνησαν, λες και αυτοί οι «ένοπλοι αγωνιστές» υλοποίησαν την απόφαση κάποιου δικαστηρίου, ή στρατοδικείου, ή λαϊκού δικαστηρίου, ή «την εντολή του λαού».

Για να τελειώνουμε, συμφωνούμε να αποκλείσουμε όλες τις εγκληματικές οργανώσεις ή να αποκλείσουμε μόνο τις κακές των αλλουνών και όχι τις καλές των δικών μας; Εδώ σε θέλω «Λαυρέντη μου, που μόνο εγώ ξέρω τι κάθαρμα ήσουνα» όπως θα έλεγε και ο Μανόλης Αναγνωστάκης.