Έχει ακόμα νόημα να μιλάμε για αριστερά ή δεξιά; Είναι πραγματικά ξεπερασμένες κατηγορίες; Πιθανώς ναι. Ισως και επειδή η αριστερά έχει εξαφανιστεί τόσο πολιτικά όσο και διανοητικά τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα.
Η Αριστερά του Σύριζα φαίνεται να αγνοεί την τρέχουσα έλλειψη εξουσίας του. Δεν ασχολείται με τα προβλήματα της χώρας, αλλά με το πρόβλημα της εξουσίας μέσα σε ένα κόμμα που σύντομα θα έχει περισσότερες διαιρέσεις από οτι ψηφοφόρους. Η ανεπάρκεια μιας πολιτικής πρότασης είναι προφανής: δεν ξεπερνά το πολιτικά ορθό, μια γελοία ρητορική για δικαιώματα τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό (η οποία οδηγεί στην κατάφωρη κατάλυση του δικαίου ).
Δεν μεριμνά για τους πολίτες εκτός από το να τους τροφοδοτεί με κηρύγματα αμοραλισμού , ψευτοδιεθνισμου σαν να ήταν οι πιο επείγοντες φάκελοι. Τελευταία έχουμε μια ιακωβίνικη αριστερά, στην κυβέρνηση. Δυστυχώς, βιώνουμε τις συνέπειες της στον καθημερινό μας βίο : τον κρατισμό, την χειραγώγηση της δικαιοσύνης, και μια απίστευτη ανικανότητα στους χειρισμούς διακυβέρνησης της χώρας . Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και την ανωμαλία της συμμαχίας της αριστεράς με ένα μέρος της κεντροδεξιάς.
Κατά την άποψη μου η Δεξιά είναι πολύ κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα κόμματα που την εκπροσώπησαν και θέλουν να την εκπροσωπούν στο μέλλον . Αυτή τη στιγμή, ο κόσμος της Δεξιάς βράζει. Ωστόσο, απαιτείται επειγόντως μια αντιπαράθεση για να διερευνηθούν τα θέματα στα οποία χωρίζονται οι σωστές πορείες. Υπάρχει μια φιλελεύθερη δεξιά , μια Ατλαντική Δεξιά . Υπάρχει μια κρατικίστικη δεξιά , μια κοινωνική δεξιά καθώς και μια δεξιά τύπου Πουτιν . Στην Ελλάδα το ζητούμενο είναι το Κεντρο και αυτή η απώλεια του κεντρου είναι που στέρησε την Πολιτική από το πολιτικό σύστημα.
Το κέντρο είναι φύση δεξιόστροφο . Ο κ. Μητσοτάκης έχει μια μοναδική ευκαιρία να εγκαινιάσει μια νέα σχέση με την πολιτική. Η πολιτική είναι σχέση , είναι μια βιωματική αξιακή σχέση για να καλύψει το πολιτικό κενό που άφησαν πίσω τους επι δεκαετίες κυβερνήσεις και κόμματα . Η πολιτική κοινωνείτε . Είναι απόρροια σχέσης γι αυτό και μέχρι σήμερα παραμένει συναισθηματικά και εννοιολογικά μετέωρη . Εαν καταφέρει ο κ Μητσοτάκης να μετατρέψει την πολιτική σε σχέση τότε θα έχει κερδίσει και το Κέντρο. Θέλει όραμα και σωστές επιλογές . Διαφορετικά θα κινδυνεύσει από το σύνδρομο βοναπατρισμου τύπου Μακρον.
Ένα πραγματικά δεξιό , ένα κεντροδεξιό κόμμα επιδιώκει την έμπνευση στα «θεμέλια της κοινωνικής ζωής» (ιδιωτική ιδιοκτησία, οικογένεια, πατρίδα και θρησκευτικό συναίσθημα κλπ ) προκειμένου να βρει κατάλληλες λύσεις στα προβλήματα του παρόντος. Η ιστορία είναι μια συνεχής αλλαγή, αλλά μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να βρει, από μόνη της, κοινωνικούς θεσμούς και ηθικές αξίες γύρω από τις οποίες θα συγκεντρωθεί και θα οικοδομηθεί το μέλλον. Ο πραγματικός δεξιός πολιτικός είναι ρεαλιστής . Υποστηρίζει το μόνιμο ενάντια στο παροδικό, το τεκμηριωμένο έναντι του θεωρητικού , υιοθετεί μέτρα ενάντια στις επαναστατικές ουτοπίες. Διακηρύττει την ισότητα και την ισονομία των πολιτών , και διασφαλίζει την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης . Θέλει το διαχωρισμό του ικανού από τον ανίκανο. Πιστεύει στον υγιή ανταγωνισμό. Για ένα πραγματικά κοινωνικό φιλελεύθερο κεντροδεξιό κόμμα , το κράτος είναι ισχυρό αλλά συγχρόνως μικρό , ευέλικτο και αποτελεσματικό : με γνώμονα τις παροχές και τις ποιοτικές υπηρεσίες προς τους πολίτες , με άρτιο τεχνικό τρόπο, την ασφάλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, των ταχέων και φθηνών επικοινωνιών, τον σχεδιασμό δημόσιας υγείας , την παιδεία που ξέρει πώς να επιλέξει το καλύτερο, την προστασία των ηλικιωμένων και πάνω απ ‘όλα να προστατέψει και να προσφέρει στους πολίτες τις υπηρεσίες ενός συνόλου αμερόληπτων δικαστών, έναν κώδικα σαφών νόμων, μια γρήγορη και ανέξοδη εκτέλεση της δικαιοσύνης για όλους καθως και μια σταθερότητα που να επιτρέπει στους πολίτες να προσβλέπουν στο μέλλον με ασφάλεια.
*Στράτος Γεραγώτης
Διδάκτωρ Παν/μιου των Βρυξελλών , τ. Καθηγητής ευρωπαϊκής πολιτικής του Παν/μιου της Παβια της Ιταλίας
