Την περασμένη εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας κατέβαλε φιλότιμη προσπάθεια προκειμένου να εξηγήσει τα ανεξήγητα, πάντα στο πλαίσιο που ο ίδιος έχει ορίσει για τον ιδεολογικό χώρο που εκπροσωπεί.
του Χάρη Παυλίδη
Δυσκολεύθηκε, αλλά κατάφερε να πείσει ένα κόσμο που φθονεί τον πλούτο αρκεί να μην είναι δικός του. Σ’ αυτή τη λογική υπό αυτή τη λογική αντιμετώπισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο «δικό» του γήπεδο, αξιοποιώντας στον καλύτερο δυνατό βαθμό αντιλήψεις και στερεότυπα που ακολουθούν τον «δικό» του κόσμο.
Αυτή την εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας καταβάλλει αγωνιώδη προσπάθεια να μειώσει τη διαφορά με την οποία προηγείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και χρησιμοποιεί μεθόδους και πρακτικές με τις οποίες υποτίθεται ότι η Αριστερά δεν είχε καμία σχέση. Τάζει «πολλά» στους «πολλούς», αλλά επί της ουσίας δίνει λίγα σε λίγους. Κυρίως, όμως, εργαλειοποιεί το κοινωνικό συμφέρον εναντίον της κοινωνίας, ταπεινώνοντας στην κυριολεξία τους συνταξιούχους όπως φάνηκε με την καταβολή της λεγόμενης 13ης «σύνταξης». Εκτός, όμως, από την παροχολογία που στα ΑΤΜ αποδεικνύεται απάτη, «ντύνεται» και Βελουχιώτης για τις ανάγκες του έργου.
Ο Αλέξης Τσίπρας ξαναγίνεται… Αλέξης Τσίπρας και βουτάει στο παρελθόν προκειμένου να αποτρέψει τη συζήτηση για το μέλλον. Και σ’ αυτό μπορεί να πιστεύει ότι έχει σύμμαχο μια μερίδα της κοινής γνώμης, που ενώ εμφανίζεται ως προοδευτική είναι βαθιά συντηρητική, αλλά δεν λαμβάνει υπόψη του ότι οι ιδέες σε παγκόσμιο επίπεδο προσαρμόζονται στις ανάγκες της εποχής και δεν εγκλωβίζονται σε ιστορικές αναφορές. Δεν κάνει όμως μόνο αυτό ο πρωθυπουργός. Κάνει κάτι χειρότερο από το να εξαπατά και να μεταμφιέζεται σε επαναστάτη. Γυρίζει την Ελλάδα πίσω σε μια προσπάθεια να διχάσει προκειμένου να αποδείξει ότι υπάρχουν δύο κόσμοι. Στην προκειμένη όμως περίπτωση αγνοεί ότι η Δημοκρατία δεν είναι «εμείς» κι «εσείς», αλλά όλοι.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας είναι, ότι δεν είναι «αμαρτία» να είσαι αριστερός. Και δεν τον κατηγορεί κανείς γι αυτό. Όπως δεν είναι κακό να είσαι δεξιός, ή κεντρώος, ή ό,τι άλλο θεωρείς ότι σε εκφράζει. Είναι κακό όμως για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, να είσαι ακραίος και κρυπτόμενος πίσω από το μύθο του «προοδευτικού», να χρησιμοποιείς τις ιδέες της Αριστεράς υπό μορφή πολεμικού όπλου. Προφανώς αυτό ισχύει και για την άλλη πλευρά, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η άλλη πλευρά, η Νέα Δημοκρατία, δεν έστησε λαϊκά δικαστήρια ώστε να καταδικάσει τους πολιτικούς αντιπάλους της.
Αυτό το απέδειξε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην περιοδεία του στη Θεσσαλία, όταν επισκέφθηκε το εκλογικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ. Και χθες από τα Χανιά, από το λίκνο του πολιτικού φιλελευθερισμού, έστειλε το μήνυμα ότι η Δημοκρατία δεν είναι ιδιωτική υπόθεση ούτε ένα προσωπικό θέμα ανάμεσα στον ίδιο και στον πρωθυπουργό. Γιατί, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά πρωτίστως πολιτικό. Είναι θέμα Δημοκρατίας και αποτελεί χρέος για την παράταξη που εκφράζει το μεγαλύτερο φάσμα των δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας, να αντισταθεί σε φασίζουσες νοοτροπίες που ανοίγουν την όρεξη για χειρότερες καταστάσεις στο μέλλον.
