Διεθνής διάκριση. Ανάκρουση εθνικού ύμνου. Εθνική υπερηφάνεια. Άρτος και θεάματα. Σπόνσορες και χορηγίες. Η πιο στρεβλή μορφή αθλητισμού που υπάρχει, είναι αυτή του πρωταθλητισμού, είχε πει κάποτε ένας δημοσιογράφος, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν έχει την ανάγκη διεθνούς διάκρισης ένας Δανός, ένας Σουηδός, ένας Ελβετός για να νιώσει εθνικά υπερήφανος; Αυτές βλέπετε οι χώρες σπανίως έχουν να επιδείξουν κάποια σημαντική αθλητική διάκριση. Οι πολίτες τους όμως μπορούν να αισθάνονται εθνικά υπερήφανοι επειδή διαθέτουν ένα από τα υψηλότερα επίπεδα διαβίωσης στον κόσμο, τουλάχιστον μέχρι πρότινος. Εμείς από την άλλη, όπως και πολλές άλλες χώρες άλλωστε, δεν έχουμε την πολυτέλεια αυτή.
Γράφει ο Σωτήρης Μηλιώνης
Καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους πρακτικές ελλείψει καλύτερων, όμως οι πολίτες των παραπάνω, αλλά και άλλων χωρών αντίστοιχου επιπέδου διαβίωσης, δεν πρόκειται ποτέ να ζηλέψουν εμάς ή παραδείγματος χάριν τους Κενυάτες επειδή τυγχάνουν να κατακτούν συνεχώς πρώτες θέσεις στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων.
Και διερωτώμαι: γιατί να νιώθει εθνικά υπερήφανος κάποιος από εμάς για τη διεθνή διάκριση που κατέκτησε ένας αθλητής της χώρας μας; Μαζί προπονούμασταν ατελείωτες ώρες κάθε μέρα; Μαζί κάναμε όλες τις θυσίες που απαιτούνταν; Μαζί υποφέραμε από τραυματισμούς; Μαζί υποβληθήκαμε σε όλες τις στερήσεις; Ή μήπως η πρόσκαιρη εικόνα επιτυχίας που προβάλλεται κατά τη διάρκεια απονομής μεταλλίων, αντικατοπτρίζει την γενική εικόνα της χώρας; Τίποτε από όλα αυτά, ασφαλώς. Δικαίωμα να αισθάνονται υπερήφανοι έχουν ο κλειστός συγγενικός κύκλος του εκάστοτε αθλητή και ο προπονητής του. Αυτοί ξέρουν τι δοκιμασίες υπέστη και σε τι θυσίες υποβλήθηκε για να κατακτήσει τη διάκριση, αυτοί ήταν που αγωνιούσαν μαζί του και τον υποστήριξαν ενεργά. Η συμμετοχή των υπολοίπων περιορίστηκε στην παρακολούθηση των τεκταινόμενων από τον καναπέ.
Είναι γεγονός ότι πολλά χρήματα δίνονταν και δίνονται στον τομέα του πρωταθλητισμού για να τροφοδοτείται αυτή η επίπλαστη εικόνα επιτυχίας προς τον κόσμο. Αυτή είναι και η γενεσιουργός αιτία για την εκδήλωση φαινομένων αδιαφάνειας και διαφθοράς στη διοίκηση αθλητικών φορέων, ομοσπονδιών και τα τοιαύτα. Με άλλα λόγια, είναι πολλά τα λεφτά…
Αν αυτά μειώνονταν σε βαθμό τέτοιο που να μη προσελκύουν ανθρώπους ακατάλληλους για τη θέση, ίσως τότε να βλέπαμε κάποια βελτίωση. Προσωπικά θα πρότεινα ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων που δίνονται για πρωταθλητισμό, να διοχετευθούν στο μαζικό αθλητισμό, έτσι ώστε να πάψουν να διαιωνίζονται τέτοια φαινόμενα. Και ας μείνει η διοίκηση των αθλημάτων σε αυτούς που πραγματικά τα αγαπάνε και νοιάζονται για αυτά. Δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό ή ακόμη και δίκαιο, αλλά πιστεύω είναι καιρός να ξεκολλήσουμε ως πολίτες και ως χώρα από την προσκόλληση στις επιτυχίες των άλλων. Μα, θα μου πείτε, δε δικαιούται η χώρα μιας αξιοπρεπούς διεθνούς εκπροσώπησης; Θα απαντήσω: δεν έχουμε τόσο ανάγκη τις διεθνείς αθλητικές επιτυχίες. Ή μήπως χρειαζόμαστε άλλη μια dreamteam της άρσης βαρών; Δε νομίζω. Οι καιροί έχουν αλλάξει πάρα πολύ από τότε. Ας κερδίσουν και οι άλλοι. Δεν θα αλλάξει η καθημερινότητα του μέσου πολίτη αν κατακτήσουμε ως χώρα ένα μετάλλιο παραπάνω ή λιγότερο σε διεθνείς αγώνες. Ούτε θα εκτεθούμε στη διεθνή αθλητική κοινότητα ή στο εσωτερικό μας ακροατήριο.
Μέχρι τότε, θεωρώ πολύ σημαντικό βήμα αυτό που επιχειρείται να γίνει με το πρόσφατα ψηφισθέν νομοσχέδιο για το ξεκαθάρισμα του τοπίου στο πεδίο της διοίκησης αθλητικών φορέων, μέσω της θέσπισης ειδικότερων και αυστηρότερων ρυθμίσεων. Αν αυτό θα γίνει και στην πράξη, είναι κάτι που θα φανεί σε βάθος χρόνου. Ωστόσο το πρώτο βήμα, έγινε.
Σωτήρης Μηλιώνης
Πολιτικός αναλυτής
