Ο Σεπτέμβριος πάντοτε σηματοδοτούσε ένα ξεκίνημα, ένα είδος αρχιχρονιάς. Η συμβολική εκκίνηση μιας καινούργιας και κατά βάση αισιόδοξης προσπάθειας να καλυτερεύσουν τα πράγματα. Σαν να τεμαχιζόταν ο χρόνος για να πετάξουμε όσα μας βάρυναν. Οι ζωηρές αναμνήσεις των διακοπών, η επάνοδος στην εργασία, η θετική αποτίμηση του τουρισμού, η έναρξη της σχολικής χρονιάς, του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος και οι εξαγγελίες- παροχές στη ΔΕΘ συνέθεταν την κανονικότητα του για πολλούς γλυκού Σεπτέμβρη.
του Γρηγόρη Τσιμογιάννη
Ολα αυτά φυσικά σε άλλες εποχές όταν η σχετική σταθερότητα του εξωτερικού και εσωτερικού περιβάλλοντος επέτρεπε τη δημιουργία μιας αίσθησης κανονικότητας και μια ψευδαίσθηση ασφάλειας-προβλεψιμότητας. Κι αν τα χρόνια των Μνημονίων ήταν αρκετά για να αποδομήσουν κάθε κανονικότητα – η ελληνική της εκδοχή άλλωστε γέννησε την κρίση – η έλευση της πανδημίας ήρθε να την ξεθεμελιώσει για τα καλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Οχι ως μοναδική αιτία αλλά σίγουρα ως καταλύτης.
Ετσι, είναι η πρώτη φορά που ο Σεπτέμβριος δεν κουβαλά την ελπίδα αλλά το άγχος και την ανασφάλεια για το αύριο. Οχι βεβαίως γιατί ακυρώθηκε η ΔΕΘ ή αναβλήθηκε το άνοιγμα των σχολείων ή πολύ περισσότερο γιατί η γελοία, αν και επικίνδυνη, διαμάχη για την προστατευτική μάσκα εν μέσω έξαρσης των κρουσμάτων φουντώνει. Είναι κάτι πολύ σοβαρότερο, είναι ο υπαρξιακός κίνδυνος που στην περίπτωσή μας εκδηλώνεται ως φόβος σε ατομικό, συλλογικό αλλά και εθνικό επίπεδο ταυτόχρονα. Πανδημία, οικονομική ύφεση και πρωτίστως η επιθετική Τουρκία συγκροτούν τις μεγάλες απειλές που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Τρεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θανάσιμες απειλές που η έκβασή τους θα κρίνει την επιβίωσή μας.
Κι αυτές δεν επιδέχονται ούτε τον ιδιοτελή ατομικό ορθολογισμό, ο σώζων εαυτόν σωθήτω, ούτε τον ωχαδερφισμό, ούτε το πινγκ- πόνγκ ευθυνών, ούτε τις οπαδικές κομματικές αντιπαραθέσεις, ούτε βεβαίως τη μεταφυσική προσμονή του από μηχανής Θεού. Τέτοια λύτρωση δεν θα υπάρξει. Κατά έναν περίεργο ή και φαινομενικά ασύνδετο τρόπο, οι τρεις απειλές απαιτούν έναν κοινό τρόπο αντίδρασης. Συνειδητοποίηση της κατάστασης, αποδοχή των κινδύνων, σχεδίασμά των λύσεων και του κόστους εφαρμογής τους, εκπόνηση ολοκληρωμένου σχεδίου και συστράτευση στην εφαρμογή του. Μια υπέρβαση δηλαδή όλων των στερεοτύπων που μας χαρακτηρίζουν. Μακριά από τη συνήθη οίηση, τον ξερολισμό και τον λαϊκισμό.
Η αντιμετώπιση της πανδημίας απαιτεί σχέδιο, πόρους, αναθεώρηση προτεραιοτήτων, ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ατομική και συλλογική ευθύνη. Η αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης απαιτεί να τεθούν στο περιθώριο πάσης φύσεως ιδεοληψίες και εμμονές, αλλαγή του οικονομικού υποδείγματος αλλά και της διαχρονικής λαφυραγωγίας των οικονομικών προγραμμάτων στήριξης. Η συγκρότηση ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης και η αξιοποίηση του ευρωπαϊκού σχεδίου ανάκαμψης σε μικρό χρονικό διάστημα, προϋποθέτει έτσι κι αλλιώς έναν μεγαλειώδη άθλο για την ελληνική δημόσια διοίκηση και την επιχειρηματικότητα. Τα ίδια ισχύουν και για την αντιμετώπιση του θανατηφόρου εναγκαλισμού που επιχειρεί η Τουρκία, η αποτροπή του οποίου απαιτεί αντίληψη του ισοζυγίου ισχύος και ενεργητική συμμετοχή στη διαμόρφωσή του μακριά από αφελείς βεβαιότητες, κατευναστικές φαντασιώσεις, υπερτίμηση δυνατοτήτων και διχαστικές διαμάχες «πατριωτών» και «προδοτών». Ούτε μόνοι είμαστε, ούτε μόνοι μπορούμε. Ο ρόλος της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ελίτ είναι ο κρίσιμος συντελεστής. Από εκείνους θα κριθεί αν ο Σεπτέμβριος θα είναι η αρχή της λύτρωσης ή της καταστροφής…
- Ο Γρηγόρης Τσιμογιάννης είναι σύμβουλος Στρατηγικής Επικοινωνίας στην Precise Strategy
- Από Τα Νέα
