ΤΗΣ ΛΙΝΑΣ ΚΛΕΙΤΟΥ
Ένα ερώτημα παραμένει πριν τις εκλογές: «είναι δυνατόν, ο Πρώτη Φορά Αριστερός Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, να είναι τόσο προκλητικός και κυνικός, όσον αφορά στη νομή της εξουσίας και ταυτόχρονα τόσο προκλητικά και επικίνδυνα αστοιχείωτος;
Είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, «που έδειχνε πως θα γινόταν άλλος», να εξελίσσεται στην κυβερνητική αποδρομή της πενταετίας του σε καρικατούρα;
Ηταν πάντοτε έτσι; Ή έχασε τον προσανατολισμό του;
Δεν είναι η πρώτη φορά τα τελευταία σαράντα χρόνια που καταγράφονται παρεκβάσεις από πολιτικούς ηγέτες, ως προς το ύφος και την μεθοδολογία της εξουσίας. Πιθανολογείται σφόδρα, ότι δεν θα είναι και η τελευταία.
Πρέπει να είναι όμως από τις ελάχιστες φορές, που ένα κράμα, έλλειψης γνωστικού υποβάθρου, αισθητικής και κοινωνικής παιδείας και ένα πλεόνασμα δήθεν ιδεολογικής ..μαγκιάς, δημιουργεί ένα αξιοπρόσεκτα ικανό σενάριο για να κόψει εισιτήρια σε παράσταση στο Δελφινάριο!
Το τελευταίο διάστημα, τα…ξέφτια της αριστερής εξουσίας, προκαλούν άφθονο γέλιο. Δεν θα έπρεπε ίσως, γιατί η διεθνής και η εσωτερική συγκυρία, όταν συνειδητοποιείται, κόβει με το μαχαίρι, την όποια διάθεση ιλαρότητας.
Στο μέλλον, αν τα δεδομένα για τον τόπο αλλάξουν επί τα βελτίω, ενδεχομένως να αναπολούμε αυτές τις στιγμές που γελούσαμε αβίαστα με την πρωθυπουργική αγραμματοσύνη, τα λάθος τσιτάτα, την εγγαστρίμυθη φωνή του που ήθελε να είναι του Ανδρέα, όπως και τον τραγέλαφο που προέκυπτε από τις τοποθετήσεις διαφόρων επιφανών στελεχών του Συριζαϊκου βασιλείου.
Ταυτόχρονα είναι σίγουρο ότι θα χλευάζουμε εαυτούς για το γεγονός ότι στην πιο κρίσιμη φάση του ελληνικού δράματος, εμπιστευτήκαμε τις τύχες μας σε αυτά τα ξεπερασμένα ιδεολογικά απολιθώματα που είχαμε θεοποιήσει ως αριστερή διανόηση και προέκυψαν ένα μάτσο εμμονικοί που παπαγάλιζαν κομματικά τσιτάτα. Που κατάφεραν να μετατρέψουν σε ιδεολογική πλατφόρμα το σκοτάδι της προσωπικής τους ανυπαρξίας την εκδικητικότητα για την αστική δημοκρατία και τις αυταπάτες τους.
Όλα τα κόμματα εξουσίας στην κυκλική φάση της κυβερνητικής τους αποδρομής περνούν δύσκολες ώρες, κυρίως στο σκέλος της διαλυτικής κριτικής που υφίστανται για τα πεπραγμένα τους.
Αυτό που συμβαίνει με την ΠΦΑ κυβέρνηση όμως , έχει να απαντηθεί από την εποχή της νοσηλείας του Α.Παπανδρέου στο Ωνάσειο και στην συνέχεια στο σπίτι της Εκάλης. Όταν η διακυβέρνηση του τόπου είχε παραδοθεί στη Μιμή, τα ματζούνια, τους αστρολόγους, τους μοναχούς και τις χαρτορίχτρες..
Κι όμως, ο προικισμένος από την φύση με αισιοδοξία και από την εξουσία με ευωχία Αλέξης δεν το αντιλαμβάνεται και προφανώς ουδέν πράττει η δύναται να πράξει για να το αντιστρέψει.
-Χρησιμοποιεί καταχρηστικά το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για να πάει σε κομματικές εκδηλώσεις.
– Χρησιμοποιεί fake news για να ακυρώσει το πρόγραμμα του αντιπάλου του, αντί να δώσει έμφαση στην δική του πρόταση και τα επιτεύγματά του.
–Ανακαλύπτει νέους εχθρούς της πατρίδας, όπως τον πρώην πρωθυπουργό Κ.Καραμανλή.
Παλαιότερα, επιχειρούσε να εμφανιστεί ως ο θεματοφύλακας των αρχών του Καραμανλισμού, τις οποίες φύλαττε, μιμούμενος τον Α.Παπανδρέου!!! Τώρα θεωρεί εαυτόν ως ιδεολογικό συνεχιστή του Ελευθερίου Βενιζέλου!!!
Αδιάβαστος και προχειρολόγος όπως είναι του διαφεύγει, η διαχρονική «εκκαθαριστική» σχέση του κέντρου με την Αριστερά.
Στην αγωνία του λοιπόν να υπάρξει, ταυτοποιείται με μια ιστορική προσωπικότητα του παρελθόντος, και γραφικοποιείται από την έλλειψη βαθιάς και ουσιαστικής γνώσης για το ιδεολογικό περίγραμμα και τα πεπραγμένα της προσωπικότητας την οποία επιχειρεί να οικειοποιηθεί…
Με αυτά και με εκείνα, τέσσερεις συν μια έμειναν για την έκδοση της λαϊκής ετυμηγορίας.
Πρώτη φορά όμως το δίλλημα των εκλογών για τους πολίτες είναι τόσο διαφορετικό και περίεργο καθώς καλούνται να αποφασίσουν αν θα επιλέξουν κυβέρνηση για να πάει ο τόπος μπροστά , η να ανεβάσουν την παράσταση του αριστερού Δελφιναρίου , πληρώνοντας πάλι πανάκριβο εισιτήριο…
