Εικόνα διάλυσης παρουσιάζει το Μαξίμου μετά τη μεγάλη νίκη της ΝΔ.
Ο “άχαστος” Αλ. Τσίπρας περνά δύσκολες ώρες, σε όλα τα επίπεδα. και δεν μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό του.
Σύμφωνα με κυβερνητικούς κύκλους ο… υπηρεσιακός πρωθυπουργός, μέχρι στιγμής μόνο με τις… μανταρινιές του Μαξίμου δεν έχει τσακωθεί.
Στην προσπάθειά του μάλιστα να βγάλει από πάνω του τις βαριές ευθύνες που έχει για τον εκλογικό όλεθρο που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος, βρήκε ήδη τους “ενόχους”. Στο κατηγορητήριο του “εισαγγελέα” Τσίπρα, πρώτος βρίσκεται ο Χριστόφορος Βερναρδάκης για τις απίθανες προβλέψεις του για το εκλογικό αποτέλεσμα, και όχι μόνο. Ακολουθεί ο “άρχοντας” της επικοινωνίας του Μαξίμου, Δημήτρης Τζανακόπουλος, στον οποίο ο “σκαφάτος” Τσίπρας “χρεώνει” χίλια μύρια. Σύμφωνα με πηγές που γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει στα άδυτα του Μαξίμου ο Τσίπρας χρεώνει στον στενό του συνεργάτη μέχρι και τον επικοινωνιακό χειρισμό που έκανε το Μαξίμου σχετικά με τις φωτογραφίες του “σκαφάτου Αλέξη” πάνω στο κότερο της Παναγοπούλου. Τρίτος στον μαυροπίνακα του πανικόβλητου Τσίπρα βρίσκεται ο Νίκος Παππάς και ακολουθούν ο Νίκος Βούτσης, ο Πάνος Σκουρλέτης και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Το μόνο που απομένει να κάνει ο “εισαγγελέας” Τσίπρας, είναι να στήσει και καμιά δίκη σαν τις δίκες της Μόσχας που έστηναν τα πολιτικά του πρότυπα, Ιωσήφ Στάλιν και Λαβρέντι Μπέρια.
- Οι δίκες της Μόσχας με λίγα λόγια
Εξελίξεις πριν τις δίκες της Μόσχας και οι πρώτες διώξεις
Το 1926, δύο χρόνια μετά το θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν,με τη στήριξη του Μπουχάριν, υπερίσχυσε των Ζινόβιεφ, Κάμενεφ και Τρότσκι. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου όλοι οι αντιπολιτευόμενοι τον Στάλιν στο πολιτικό γραφείο (Πολίτμπιρο) καθαιρέθηκαν και το Δεκέμβριο, με απόφαση του 15ου Συνεδρίου του Κόμματος, διεγράφησαν 70 κορυφαία στελέχη. Τον Ιανουάριο του 1928 ο Τρότσκι εξορίστηκε και, περίπου ένα χρόνο αργότερα, απελάθηκε. Το 1929 κατά τον Στάλιν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για στροφή στην κολεκτιβοποίηση και προώθησε την πολιτική απάλειψης των εύπορων χωρικών (των κουλάκων) και την οργάνωση των αγροτών σε συνεταιριστικές μονάδες παραγωγής (κολχόζ).
Στο 17ο Συνέδριο του κόμματος, τον Ιανουάριο του 1934, μολονότι αναγνωρίστηκε ο «θρίαμβος της σταλινικής πολιτικής», μεταξύ των παλαιότερων στελεχών γινόταν συζητήσεις για αντικατάσταση του Στάλιν με τον Κίροφ. Στην ψηφοφορία δε για την εκλογή των μελών της νέας Κεντρικής Επιτροπής, το 10% των συνέδρων καταψήφισε τον Στάλιν. Στις 10 Ιουλίου του ίδιου έτους το Κόμμα χάνει τον έλεγχο της υπηρεσίας ασφαλείας που εντάσσεται στο Υπουργείο Εσωτερικών Υποθέσεων (NKVD). Η δολοφονία του Κίροφ την 1η Δεκεμβρίου του 1934 θα αποτελέσει την αφορμή για την εκκαθάριση από τον Στάλιν των αντιπάλων του μέσα στο Κόμμα.
Οι δίκες
Στις 30 Ιουλίου του 1937, με το διάταγμα 447, ξεκίνησε η επιχείρηση δίωξης των αντισοβιετικών στοιχείων και των φιλικών προς αυτών ατόμων.Με το διάταγμα αυτό δημιουργήθηκαν τρόικες (που αποτελούνταν από ένα εκπρόσωπο της NKVD, ένα του κόμματος και ένα της εισαγγελίας), στις οποίες ανατέθηκε η εξέταση όλων των περιπτώσεων. Τα άτομα που ελέγχονταν, κατατάσσονταν σε δύο κατηγορίες: Η πρώτη περιελάμβανε τα πιο εχθρικά στοιχεία, που έπρεπε να συλληφθούν και να εκτελεστούν αμέσως, και η δεύτερη τα λιγότερο επικίνδυνα άτομα, για τα οποία προβλεπόταν εγκλεισμός σε στρατόπεδα για 8 με 10 χρόνια. Το διάταγμα 447 όριζε σχέδιο δίωξης συνολικά 258.950 ατόμων και προέβλεπε τους αριθμούς που έπρεπε να επιτευχθούν ανά περιοχή (π.χ.περιοχή Μόσχας 35.000 άτομα,περιοχή Λένινγκραντ 14.000 άτομα κ.λ.π).
Η πρώτη δίκη, με ακροατήριο και κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης, ξεκίνησε στις 19 Αυγούστου του 1936 και ολοκληρώθηκε στις 24 του ίδιου μήνα. Στη διάρκεια αυτής της δίκης ο Γκριγκόρι Ζινόβιεφ και ο Λεβ Κάμενεφ ομολόγησαν την ανάπτυξη αντεπαναστατικής, φιλοτροτσκικής δράσης και εκτελέστηκαν την επομένη.
Ακολούθησε δεύτερη δίκη από τις 23 έως τις 30 Ιανουαρίου του 1937, που και αυτή οδήγησε στην καταδίκη 17 μεσαίων στελεχών, οι 13 εκ των οποίων εκτελέστηκαν. Οι υπόλοιποι εγκλείστηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας (γκουλάγκ).
Σε κλειστή δίκη, στις 11 Ιουνίου του 1937, καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν ο Μιχαήλ Τουχατσέφσκι και άλλοι 7 ανώτατοι αξιωματικοί. Σε τρίτη ανοικτή δίκη (2-13 Μαρτίου 1938) δικάστηκαν κορυφαία στελέχη, μεταξύ των οποίων ο Νικολάι Μπουχάριν, ο Αλεξέι Ρίκωφ και ο Γκένριχ Γιάγκοντα, και σχεδόν όλοι οι καταδικασθέντες εκτελέστηκαν.
Απολογισμός
Σε έκθεση που συντάχθηκε μετά το θάνατο του Στάλιν (9 Φεβρουαρίου 1956) για τη διερεύνηση των αιτιών που οδήγησαν στις μαζικές διώξεις μελών και αναπληρωματικών μελών της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος που εκλέχθηκαν στο 17ο Συνέδριο, αναφέρονται οι εξής αριθμοί συλληφθέντων και εκτελεσθέντων κατ’έτος, από το 1935 μέχρι το 1940:
1935: συνελήφθησαν 114.456 άτομα και εκτελέστηκαν 1.229.
1936: συνελήφθησαν 88.873 άτομα και εκτελέστηκαν 1.118.
1937: συνελήφθησαν 918.671 άτομα και εκτελέστηκαν 353.074.
1938: συνελήφθησαν 629.695 άτομα και εκτελέστηκαν 328.618.
1939: συνελήφθησαν 41.627 άτομα και εκτελέστηκαν 2.601.
1940: συνελήφθησαν 127.313 άτομα και εκτελέστηκαν 1.863.
Από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής,τακτικά και αναπληρωματικά,που εκλέχθηκαν στο 17ο Συνέδριο του Κόμματος (το τελευταίο πριν τις διώξεις),συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν τα 98. Από τους 1.966 αντιπροσώπους του εν λόγω Συνεδρίου συνελήφθησαν, κατηγορούμενοι για αντεπαναστατική δράση 1.103 και από αυτούς εκτελέστηκαν οι 848. Εκτελέστηκε όλη η γενιά των στελεχών της παλιάς Τσέκας (υπηρεσία ασφαλείας επί Λένιν). Ο Γκένριχ Γιάγκοντα καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για τη δολοφονία του Σεργκέι Κιρόφ. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1940 εκτελέστηκε ο Νικολάι Γιεζόφ και μαζί του εξαφανίστηκαν όλοι οι άνδρες της NKVD που διεκπεραίωσαν τις εκτελέσεις πριν από δύο χρόνια. Τέλος διώχτηκαν ως πράκτορες ξένων δυνάμεων μέλη ξένων κομμουνιστικών κομμάτων που είχαν βρει καταφύγιο στη Σοβιετική Ένωση.
(με πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια)
