Σήμερα συμπληρώνονται 55 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν τι είχε συμβεί, άλλοι δεν θέλουν να ξέρουν και οι παλαιότεροι το έχουν λησμονήσει. Κακώς. Διότι η σημερινή απόλαυση δημοκρατίας και ευημερίας –με όλες τις δυσκολίες- είναι αποτέλεσμα της παλινόρθωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος με την θυσία μάλιστα ελλαδικού εδάφους. Της Κύπρου.
Η ελληνική Ιστορία έχει πολλά πραξικοπήματα να επιδείξει τα οποία έφεραν την χώρα πίσω. Καμμία όμως από τις προηγούμενες πολιτικές αλλαγές με την παρέμβαση του Στρατού δεν συνέβαλε σε τέτοια οπισθοδρόμηση όπως εκείνη της 21ης Απριλίου του 1967. Οπισθοδρόμηση υπό πολλές έννοιες,
Η επταετία των συνταγματαρχών ασφαλώς και αποτέλεσε μία σημαντικότατη οπισθοδρόμηση για τη χώρα, υπό πολλές έννοιες. Διώξεις των αντιπάλων του δικτατορικού καθεστώτος. Ερασιτεχνική διαχείριση των οικονομικών που συντέλεσε στην διόγκωση του χρέους από τον υπερβολικό δανεισμό καθώς η χούντα ήθελε να ασκήσει και φιλολαϊκή πολιτική με «ξένα κόλλυβα». Και όταν ήρθε η κρίση του πετρελαίου, το οικονομικό «οικοδόμημα» της χούντας κατέρρευσε.
Η ανάγκη εξ άλλου να βρει το αυταρχικό καθεστώς λαϊκά ερείσματα το εξώθησε στην υιοθέτηση ενός λαϊκισμού, που ικανοποιούσε κάθε συντεχνιακή απαίτηση δημιουργώντας ένα κακό προηγούμενο και με αποκορύφωμα ακόμη και την καταστροφή του περιβάλλοντος με την έκδοση πολεοδομικών αδειών υπερβολικών συντελεστών δόμησης.
Και η ειρωνεία. Ένα στρατιωτικό καθεστώς δεν κατάφερε να διατηρήσει ένα αξιόμαχο Στράτευμα καθώς το είχε διαλύσει, όπως φάνηκε και από την τραγελαφική επιστράτευση που είχε προκαλέσει με αφορμή το Κυπριακό!!
Όμως η δικτατορία της 21ης Απριλίου είχε τον αρνητικό της αντίκτυπο και στα χρόνια της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Πως; Το καθεστώς ανελευθερίας που βίωσε ο λαός στα χρόνια της Δικτατορίας αποτέλεσε, μετέπειτα ένα καλό άλλοθι έτσι ώστε βασικές αρχές της Δημοκρατίας να παραβιασθούν και έκτοτε το στίγμα να το δίνουν οι αλαλάζουσες μειοψηφίες, που στη ουσία βιάζουν καθημερινά τη Δημοκρατία, στο όνομά της μάλιστα!
Η ιστορική μνήμη είναι ο πιο σταθερός και αποτελεσματικός καθοδηγητής των λαών και των ηγεσιών τους. Αυτό που συνέβη πριν από 55 χρόνια πρέπει να μένει ανεξίτηλο στην μνήμη μας. Διότι δεν είναι απλώς ένα κακό παρελθόν, αλλά ένα ιστορικό μάθημα στην πορεία αυτού του τόπου, που για να ευημερεί πρέπει να συνειδητοποιεί ότι ο στόχος αυτός μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας αληθινής και με κανόνες σεβαστούς από όλους Δημοκρατίας μπορεί να επιτυγχάνεται.
