200 χρόνια μετά την επανάσταση του ΄21, μπορούμε να καυχόμαστε για πολλά, με κύρια την σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία και την θέση της Ελλάδας ανάμεσα στις κορυφαίες χώρες της υφηλίου, πρωταγωνίστρια σε μεγάλους διεθνείς οργανισμούς. Όμως, ο δρόμος μέχρι το σήμερα ήταν στρωμένος με αγκάθια, πολέμους και εδάφη ποτισμένα με αίμα. Και στρεβλώσεις.
του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου
Κατ’ αρχάς οφείλουμε να πούμε ότι η σημερινή μας δημοκρατία, φιλελεύθερη –αστική- ευρωπαϊκή, έχει συνέχεια και συνέπεια ΜΟΝΟ 50 χρόνια. Από τη μεταπολίτευση κι ύστερα. Μέχρι τότε, οι κακοδαιμονίες της φυλής ήταν πανταχού παρούσες.
Εμφύλιοι; Ένα σωρό. Καταμεσής της επανάστασης του ΄21, οι Κουντουριώτης – Κωλέτης- Μαυροκορδάτος με κολαούζο και ταμία τον Μακρυγιάννη- τίναξαν στον αέρα τον Μοριά και την ίδια την επανάσταση. Και μάλιστα δις! Ο Ιμπραήμ λεηλατούσε κι εκείνοι κυνηγούσαν τον Κολοκοτρώνη και τους οπλαρχηγούς για να βρεθούν μπροστά στην κούρσα για την εξουσία του υπό διαμόρφωση κράτους! Αργότερα, με μικρά διαστήματα προόδου και δημοκρατίας, οι δικτατορίες κατέτρωγαν τη σάρκα της Ελλάδας. Ακόμη κι οι πολιτικοί επίγονοι του Βενιζέλου (Κονδύλης, Γονατάς, Μιχαλακόπουλος, Πάγκαλος κα) είχαν την πετριά τους με την ετσιθελική και δια των όπλων κατάληψη της εξουσίας. Ακόμη πιο ύστερα, νόθα δημοψηφίσματα για τον θρόνο ή άλλος εμφύλιος για την πορεία ης χώρας, με την εξέγερση των κομμουνιστών. Κι ενώ η Ελλάδα είχε ζήσει την πιο παραγωγική – αναπτυξιακή οκταετία της σύγχρονης ιστορίας της (1955- 1963), πάλι εμφύλιος μεταξύ πολιτικών δυνάμεων και θρόνου, με κατάληξη νέα δικτατορία.
Μιλάμε για κακοδαιμονίες. Θέλετε κι άλλη; Την παραγωγική γύμνια της χώρας; Που εξακολουθεί να βαυκαλίζεται ανάμεσα σε μια παρωχημένη αγροτική πολιτική και σ’ ένα ανύπαρκτο βιομηχανικό μοντέλο, χωρίς ουσιαστικό κι αναγνωρίσιμο εξαγώγιμο προϊόν. Μένει ο τουρισμός, αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά, ούτε μπορεί να συντηρείται ένα πανάκριβο κράτος.
Μιλάμε για κακοδαιμονίες. Να πούμε κι άλλη; Τα δάνεια! Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και ταυτοχρόνως συντηρεί ένα τεράστιο σε όγκο και κόστος κράτος, δεν μπορεί παρά να δανείζεται για να επιβιώνει. Τα δάνεια της Αγγλίας (που ελάχιστα έφτασαν στην Ελλάδα) την εποχή της επανάστασης του ΄21, ήταν η μεγάλη αρχή για να είναι η χώρα με ανοιχτή παλάμη στα διεθνή φόρα. Ειδικά μετά το «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν!» του Χαρίλαου Τρικούπη, τα δάνεια έγιναν πεδίο άσκησης εσωτερικής πολιτικής, με κορύφωση την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου. Φυσικά, αυτά οδήγησαν στη χρεοκοπία, αλλά λίγοι έχουν κατανοήσει ότι η χώρα πρέπει να ξοδεύει όσα εισπράττει, για να μπορεί να είναι αξιοπρεπής στη διεθνή της θέση.
Μιλάμε για κακοδαιμονίες. Να πούμε κι άλλη; Λαϊκισμός! Ξεκίνησε καταμεσής της επανάστασης από τον Κωλέτη και κορυφώθηκε από τον Μακρυγιάννη που δικαίως θεωρείται ο μέγιστος προπομπός του.
Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι οι Έλληνες έχουμε ευήκοα ώτα στον λαϊκισμό και πολλές φορές αυτός έγραψε μαύρες σελίδες για την πατρίδα. Τι να θυμηθούμε; Τον Δηληγιάννη εναντίον Τρικούπη; Που ουσιαστικά οδήγησε στη χρεοκοπία και εν συνεχεία στη μεγάλη ήττα από την Τουρκία, στον πόλεμο του 1897; Τι να θυμηθούμε; Το «οίκαδε» των συντηρητικών που ανέτρεψε τον Βενιζέλο το 1920 κι ουσιαστικά οδήγησε στην καταστροφή της Μικράς Ασίας; Τι να θυμηθούμε; Τον Πάγκαλο; Τον εθνικολαϊκισμό του Μεταξά; Τι να θυμηθούμε; Τον λαϊκισμό της Αριστεράς νυν και αεί σε δρόμους και πεζοδρόμια; Ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου από μέγας κυνηγός του κομμουνισμού και των οπαδών του και ικέτης μιας βουλευτικής καρέκλας από τον Παπάγο (εξελέγη με τον Εθνικό Συναγερμό το 1952) μας προέκυψε «Γέρος της Δημοκρατίας» επειδή συγκρούστηκε με το παλάτι με το οποίο είχε συνεργαστεί για να ρίξουν τον Καραμανλή (1963); Ότι πλην των τελευταίων 2 ετών, η Ελλάδα έζησε τον πόλεμο λαϊκισμού και δη καταμεσής της χρεοκοπίας της; Τι να θυμηθούμε; Την περίοδο του ουσιαστικού κυβερνήτη Παυλόπουλου στο πόδι του Κώστα Καραμανλή, με τις εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς; Το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου; Τον βίο και την πολιτεία του κορυφαίου λαϊκιστή/δημαγωγού της σύγχρονης ιστορίας μας, του Αλέξη Τσίπρα;
Αυτά και πολλά άλλα αποτελούν σοβαρές στρεβλώσεις που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και γιγαντώθηκαν αυτά τα 200 χρόνια. Κι αν τα ανωτέρω μπορούμε να τα συζητήσουμε να τα αποδεχτούμε ή να τα απορρίψουμε, δεν είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε ένα θέμα ταμπού! Την εκκλησία και τον ρόλο της στην χώρα. Την εκκλησία που παρ’ ότι αφόρισε την επανάσταση, βρέθηκε στην ιστορία ως συμμετέχουσα κι απελευθερώτρια. Μέχρι και κρυφό σχολειό επινοήθηκε. Αυτό συνέβη κυρίως χάρις στις στενές σχέσεις πολιτικών ηγεσιών κι ιεραρχών σ’ ένα συνειδητό δούναι και λαβείν. Χρημάτων, εξουσίας και ψήφων. Η εκκλησία, έχει σφιχταγκαλιασμένο το κράτος, αποφασίζει ακόμη και για τα μαθήματα των νεοελλήνων! Γεγονός που δεν μπορεί να συμβαδίζει σε ένα δυτικό ευρωπαϊκό κράτος. Εξ ου κι η χώρα είναι η μοναδική της Δύσης που στο Σύνταγμά της προβάλλει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Δεν περάσαμε διαφωτισμό κι αυτό πληγώνει ακόμη τη χώρα. Προσέξτε μάλιστα μια απίστευτη στρέβλωση: Η μισή ελλαδική εκκλησία βρίσκεται υπό την επήρεια και στέγη του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και του Πατριάρχη. Που υποχρεωτικά είναι Τούρκος υπήκοος!!
Ας τα βάλουμε επί τάπητος αυτά και ασφαλώς πολλά άλλα. Η Ελλάδα πρέπει να πετάξει τις στρεβλώσεις ή και πολλές πολιτικές ιδεοληψίες για να μπορέσει να συναντήσει πιο «ελεύθερη» το μέλλον της. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με κανέναν άλλο τρόπο από αυτόν που πρέσβευε ο Αδαμάντιος Κοραής. Την Παιδεία και την μόρφωση!
