Για «το τέλος των ημερών της παντοκρατορίας των μεγαλομετόχων» έκανε λόγο από το βήμα του 7ου Συνεδρίου Εταιρικής Διακυβέρνησης ο διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Ελλάκτωρ Αν. Καλλιτσάντσης, αναφερόμενος, μεταξύ άλλων, και στις διοικητικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα εντός των κόλπων της εισηγμένης τους προηγούμενους μήνες.
Κατά τον ίδιο, ο όρος «εταιρική διακυβέρνηση» σε μεγάλο βαθμό μπήκε στο λεξιλόγιο των ελληνικών επιχειρήσεων, όπως μπήκε και πριν από μερικά χρόνια ο όρος «βιώσιμη ανάπτυξη». «Σαν κάτι που φαίνεται καλό να μπορείς να λες ότι το έχεις ή πως το υποστηρίζεις. Αλλά ώς εκεί. Το τι αυτό πραγματικά σήμαινε και πόσες αλλαγές απαιτούσε από την ίδια την επιχείρηση λίγοι το αντιλήφθηκαν», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Στην πράξη, οι ελληνικές εταιρείες, της «Ελλάκτωρ» μη εξαιρουμένης μέχρι πρότινος, έφτιαξαν κώδικες εταιρικής διακυβέρνησης με γενικόλογες δεσμεύσεις, χωρίς καμία πρακτική εφαρμογή και συνέχισαν να λειτουργούν όπως είχαν μάθει, δηλαδή οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τους μεγαλομετόχους, σε διοικητικά συμβούλια απαρτιζόμενα από ημετέρους. Οι δε γενικές συνελεύσεις ήταν απλώς μια ετήσια τυπική διαδικασία, όπου κάποιος μέτοχος θα γκρίνιαζε ίσως, και βέβαια ύστερα από λίγο το Δ.Σ. θα έπαιρνε την ψήφο εμπιστοσύνης. Η «Ελλάκτωρ» δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Μάλιστα, κατά τον κ. Καλλιτσάντση, αποτέλεσε κατ’ εξοχήν παράδειγμα σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ των διαφορετικών παρόχων κεφαλαίου, δηλαδή των μεγαλομετόχων, των τραπεζών, των ξένων και Ελλήνων θεσμικών επενδυτών και των μικρομετόχων. Για περίπου 20 χρόνια, ο όμιλος διοικήθηκε από ένα διοικητικό συμβούλιο που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από μέλη οικογενειών των μεγαλομετόχων της. Ηταν όμως ένα ιδιότυπο διοικητικό μοντέλο, καθώς οι μεγαλομέτοχοι είχαν μοιράσει μεταξύ τους τη διοίκηση καθεμιάς εκ των βασικών δραστηριοτήτων, αναδεικνυόμενοι αφενός σε απόλυτους άρχοντες σε αυτές, αλλά και χάνοντας σταδιακά την κοινή συνισταμένη, το καλό της εταιρείας, το καλό του ομίλου.
Οπως αποκαλύπτει ο κ. Καλλιτσάντσης, «στις συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου της “Ελλάκτωρ”, ο κάθε μεγαλομέτοχος και επικεφαλής της κάθε δραστηριότητας πάσχιζε να εξασφαλίσει τα μέγιστα πλεονεκτήματα για τον τομέα επίβλεψής του και αρνούνταν να θυσιάσει οτιδήποτε για την πρόοδο και τη συνολική ανάπτυξη του ομίλου. Το πρόβλημα ήταν ότι προάγονταν μια τάση για ανάπτυξη και επέκταση χωρίς οργάνωση και προετοιμασία και πως η διοίκηση ασκούνταν χωρίς ουσιαστικές δικλίδες εταιρικής διακυβέρνησης».
Ετσι, η αλλαγή διοίκησης το περασμένο καλοκαίρι, σύμφωνα με τον κ. Καλλιτσάντση, ήταν νίκη της εταιρικής διακυβέρνησης. «Οι καθοριστικές ψήφοι που ανέτρεψαν τα προγνωστικά ήρθαν από μετόχους με μακροπρόθεσμες θέσεις, καθώς αυτοί είναι που αποζητούν την αξία και όχι μόνον το βραχυπρόθεσμο κέρδος». Πάντως, ο ίδιος άφησε και αιχμές για την ουδέτερη στάση που τήρησαν οι τράπεζες στην όλη διαδικασία αλλαγής διοίκησης στον όμιλο.
